Sota d’aqueu bèu ciel,
que fòra cadun vanta,
E dont l’ivèrn sovent
sembla un printemps qu’encanta,
A Niça, luec divin,
jardin totjorn florit,
Doi calenhaires urós,
l’un de l’autre cherit,
Lubin dau tendre còr,
Corina la timida,
Passavan plens d’amor
lu moments de la vida.
Ren non èra plus bèu
que de lu veire ensems,
A l’amour toi lu jorns
si brutlava d’incens,
E semblava aqueu dieu
qu’es monarca a Citera
D’un avenir ben doç
li durbir la carriera.
Non son pas plus constants,
plus tendres, plus urós
Que Corina e Lubin
doi pijons amorós.
J. R. Rancher
2012-04-04
2012-03-28
Siáu pas solet (n°130)
Siáu pas solet. Ai meravelhas
D’èstre vestit de rebellion
E de portar dins un poëma
Un pes qu’aplanta li relòtges
Siau pas solet. En mon brasàs
Creme la crida dis amaires.
Au mai espès dau cremènt d’èstre
Lo tèmps s’eidraca de la flamba
L’avenidor es sota man
Qu’a pas leser de tombar cèndres.
Dise pèr emprenhar la mórt
Dise pèr dire e pèr i creire
Pèr espessir en tota carn
Lo cancre sanitós de jòia.
Dise de viure a ne morir.
Trasent mi mans en d’autri mans
Toti fraires d’un parièr fuóc
Que nos enauça sus lo vuege.
Robèrt Lafont
D’èstre vestit de rebellion
E de portar dins un poëma
Un pes qu’aplanta li relòtges
Siau pas solet. En mon brasàs
Creme la crida dis amaires.
Au mai espès dau cremènt d’èstre
Lo tèmps s’eidraca de la flamba
L’avenidor es sota man
Qu’a pas leser de tombar cèndres.
Dise pèr emprenhar la mórt
Dise pèr dire e pèr i creire
Pèr espessir en tota carn
Lo cancre sanitós de jòia.
Dise de viure a ne morir.
Trasent mi mans en d’autri mans
Toti fraires d’un parièr fuóc
Que nos enauça sus lo vuege.
Robèrt Lafont
2012-03-21
Mijaran (n°129)
E aguesti pirenencs e vielhs gascons
Entren en Ibèria pera Val d’Aran
Garona ensús, as suas ramadas amiant,
Aguesti caçaires devengudi pastors.
Ath cant deth huec damb eth horment se hèn eth pan
En tot cultivar aguest bèth jardin de flors,
Tien compde es ramadas de oelhas e motons,
Parlant des sòns ahèrs en Mijartan.
Ena Pèira, eth mès important des hitas.
Aguest lòc eth centre dera Val ei,
A on hèn es suas hèstas e rites
En tot confoner-se damb eth sòns mites
Eth huec, era tèrra, era aigua… e eth solei.
Jèp de Montoya
Entren en Ibèria pera Val d’Aran
Garona ensús, as suas ramadas amiant,
Aguesti caçaires devengudi pastors.
Ath cant deth huec damb eth horment se hèn eth pan
En tot cultivar aguest bèth jardin de flors,
Tien compde es ramadas de oelhas e motons,
Parlant des sòns ahèrs en Mijartan.
Ena Pèira, eth mès important des hitas.
Aguest lòc eth centre dera Val ei,
A on hèn es suas hèstas e rites
En tot confoner-se damb eth sòns mites
Eth huec, era tèrra, era aigua… e eth solei.
Jèp de Montoya
2012-03-14
Chacras (n°128)
chacras,
traucs,
dolors,
dèishen mèrcas perdurables
heridas
patacs
postèma
dèishen oscas ena pèth
escarments
mau
lunfèrn
horaden eth còr trende
trincaments
perdudas
escrits
pregondaments ena anima
Tòni Escala
traucs,
dolors,
dèishen mèrcas perdurables
heridas
patacs
postèma
dèishen oscas ena pèth
escarments
mau
lunfèrn
horaden eth còr trende
trincaments
perdudas
escrits
pregondaments ena anima
Tòni Escala
2012-03-07
L'èrba d'agram (n°127)
L'èrba d'agram, ieu l'ai culhida
Sus la cròsa del paure mòrt
Marrida grana, l'ai brandida
Als quatre caires del meu òrt
E lo grand vent de la misèria
L'escampilha sus la mia tèrra
Al vòstre sègle de l'aram
Que venga patz, que venga guèrra
Semeni, ieu, l'èrba d'agram.
Joan Bodon
2012-03-06
Marsyas, òc! lo libre
Ven de paréisser a las Edicions Talvera lo libre electronic Marsyas, òc.
Julian Desaygues. Marsyas, òc
2012-02-29
Si nosaltres callem, qui parlarà? (n°126)
Solidaritat amb los fraires dels païses catalans, menaçats pel faissisme espanhòl del PP.
Si nosaltres callem, qui parlarà?
És cert que val ben poc la nostra veu.
Som gent de poca empenta,
massa frívols i tot perquè ens escoltin.
Tanmateix allò que resta
de més pur en nosaltres
val tant -ho sabem bé- com el neguit
de qualsevol hereu d'aquest insigne
llinatge de vençuts.
Cal que insistim,
com qui pidola, si voleu, davant
de cent portes barrades.
Miquel Martí i Pol
Si nosaltres callem, qui parlarà?
És cert que val ben poc la nostra veu.
Som gent de poca empenta,
massa frívols i tot perquè ens escoltin.
Tanmateix allò que resta
de més pur en nosaltres
val tant -ho sabem bé- com el neguit
de qualsevol hereu d'aquest insigne
llinatge de vençuts.
Cal que insistim,
com qui pidola, si voleu, davant
de cent portes barrades.
Miquel Martí i Pol
2012-02-22
Tèrra d'Òc (n°125)
Tèrra d'Òc que la bruma automnala capèla,
A la velha dels Mòrts, Maire, qu'ès subrebèla
Dins la solemna patz !
Mas lors cloquièrs, lèu-lèu, sonant lo clas insigne,
Sens ne demembrar cap, anuèit, van faire signe
Als paures emblaimats.
De Tolosa a Besièrs, de Fois a carcassona,
De Lombèrs a Murèth, de Rodés a Narbona,
Totes van s'arborar ;
Totes van començar, lèu-lèu, lo vièlh viatge
Qu'aquels romieus dels fums complisson al ribatge
Ont los nos cal plorar.
Louisa Paulinh
A la velha dels Mòrts, Maire, qu'ès subrebèla
Dins la solemna patz !
Mas lors cloquièrs, lèu-lèu, sonant lo clas insigne,
Sens ne demembrar cap, anuèit, van faire signe
Als paures emblaimats.
De Tolosa a Besièrs, de Fois a carcassona,
De Lombèrs a Murèth, de Rodés a Narbona,
Totes van s'arborar ;
Totes van començar, lèu-lèu, lo vièlh viatge
Qu'aquels romieus dels fums complisson al ribatge
Ont los nos cal plorar.
Louisa Paulinh
2012-02-15
Lo rei de seda saura (n°124)
Engana l’aucelum e tuteja l’aura.
Quilhat dins l’èrba salvatja
A perdut sos uèlhs
Raubats a la vèsta d’un soldat.
Tres gojats son venguts
Qu’an escampat sas tripas pel sòl
Per i prene qualque dròlla mal pintrada.
Privat de son còs de seda saura,
L’espaurugal
Fa de sòmis descabestrats
Que desvarian los aucèls.
Sa pèl escura e cauda
Coma una nuèch d’estiu
S’estira fins a fintar l’alba
Quand son còs de cavala fèra
Tornamai s’alanda
E cava dins la prigondor de sas cambas
Un paradís d’auselaire.
Passava en secret d’oradas dins lo verdièr
Pausant sa lenga contra la saba rossa
Gotejant de las bocas badantas dels arbres.
Aital, un ser d’auratge joven,
La trobèt un gojat vengut de la mar
Que l’emportèt a la cima de son sèxe.
Aurelia Lassaque
2012-02-08
Còp d'ulh sus un bal mascat (n°123)
Janòta, vòls venir veire la Renaissance,
Ont tant de mascarets diven se méter en dança:
Los chicards, los titis, los bofons, los pierròts
Abèque los bebés cròsen los dominòs.
Te n'an parlat, pas vrai?... Féden pamar de rider...
Anèm, vòles venir?... Ne sigas pas rigida;
Que diable! passeràs una nueit d'agrement.
Jo, me'n vaut preparar mon bèth abilhament.
Divèvi tot aquò d'un èr ben decidada;
Janòta, en m'entendent, semblava embarrassada:
- Escota, me dishut, vaut te parlar, Maion:
Tot çò que m'as contat es fòrt bèth e fòrt bon;
Més, per paréisher au bal n'augent pas una rauba,
Au cosdtat d'aqueth monde auri, ma fe, l'èr prauba.
Aquò's bon per tu qu'i vas per ganhar dals escuts;
Pòdes ben te meilar d'avèque aquiths cossits;
Mes jo, n'èi pas lo sòu, suei minable e peinuda!...
Ne pòdi pas t'i shéguer!... - Anèm, fèdes ta pruda?
Tira't aquò dau cap, e quand seràn alà,
Veiràs que t'as trompat, mamisèla Colà!
Credes que totas an costumes de comtèssas
E que dens aquiths bals tròben de las duchèssas?...
Teodòr Blanc
Ont tant de mascarets diven se méter en dança:
Los chicards, los titis, los bofons, los pierròts
Abèque los bebés cròsen los dominòs.
Te n'an parlat, pas vrai?... Féden pamar de rider...
Anèm, vòles venir?... Ne sigas pas rigida;
Que diable! passeràs una nueit d'agrement.
Jo, me'n vaut preparar mon bèth abilhament.
Divèvi tot aquò d'un èr ben decidada;
Janòta, en m'entendent, semblava embarrassada:
- Escota, me dishut, vaut te parlar, Maion:
Tot çò que m'as contat es fòrt bèth e fòrt bon;
Més, per paréisher au bal n'augent pas una rauba,
Au cosdtat d'aqueth monde auri, ma fe, l'èr prauba.
Aquò's bon per tu qu'i vas per ganhar dals escuts;
Pòdes ben te meilar d'avèque aquiths cossits;
Mes jo, n'èi pas lo sòu, suei minable e peinuda!...
Ne pòdi pas t'i shéguer!... - Anèm, fèdes ta pruda?
Tira't aquò dau cap, e quand seràn alà,
Veiràs que t'as trompat, mamisèla Colà!
Credes que totas an costumes de comtèssas
E que dens aquiths bals tròben de las duchèssas?...
Teodòr Blanc
2012-02-01
Mirèlha, seguida del cant VI (n°122)
Ò! que 'spectacle! Dins l'erbatge,
Sus lei calhaus, 'mé lo visatge
Revessat pèr lo sòu, Vincènt èra estendut:
La tèrra a l'entorn chaupinada,
Leis amarina' escampilhadas,
E sa camisa espelhandrada,
E l'èrba ensaunosida, e son pitre fendut!
Abandonat dins la campanha,
Emé leis astres pèr companha,
Aquí lo paure dròlle aviá passat la nuech;
E l'auba umida e clarinèla,
En ié picant sus lei parpèlas,
Dedins sei venas mortinèlas
Reviscolèt la vida, e ié durbèt leis uelhs.
E lei tres òmes, tot en aia,
Quitèron tot d'un tèmps la dralha;
E, corbats tótei tres, ié faguèron un brèç
De sei ropas, qu'espandiguèron;
Puéi entre tótei lo prenguèron
A la braceta, e l'aduguèron
Au Mas dei Falabregas, onte èra lo plus près....
Ò doç amics de ma jovènça,
Valènts felibres de Provènça,
Qu'escotatz, atentiu mei cançons d'autre tèmps:
Tu que sabes, ò Romanilha,
Entrenar dins teis armonías
E lei plors de la pacanilha,
E lo rire dei chatas, e lei flors dau primtèmps!
Tu que dei bòscs e dei ribeieras
Cerques lo sorne e la fresquiera,
Pèr ton còr comborir de pantai amorós,
Fièr Aubanèu! e de tei sobras,
Tu, Crosilhat, qu'a la Tolobra
Fas mai de nom, que ne'n recobra
De son Nòstradamus, l'astrològ solombrós.
E tu tanbèn, Matieu Ansèume,
Que, dei trilhas sota lo tèume,
Regardes, pensatiu, lei chatas que fan gaug;
E tu, Paulon, fin galejaire;
E tu, lo paure trenquejaire,
Tavan, umble cançonejaire
Emé lei grilhets qu'espinchan ton magau!
Tu mai, que dins la durençada
Trempes encara tei pensadas,
Tu qu'a nòstei solèus caufes lo franchimand,
Mon Adòufe Daumàs: grandida,
Quand puèi Mirèlha s'es gandida
Luenh de son mas, nòva e candida,
Tu que l'as, dins París, menada pèr la man!
Tu 'nfin, de quau un vènt de flama
Ventola, empòrta e foita l'ama,
Garcin, ò fiu ardènt dau manescau d'Alens!
Vèrs la frucha bèla e madura,
Ò vàutrei tótei, a mesura
Que ieu escale mon autura,
Alenatz mon camin de vòste sant alen!...
Frederic Mistral
Sus lei calhaus, 'mé lo visatge
Revessat pèr lo sòu, Vincènt èra estendut:
La tèrra a l'entorn chaupinada,
Leis amarina' escampilhadas,
E sa camisa espelhandrada,
E l'èrba ensaunosida, e son pitre fendut!
Abandonat dins la campanha,
Emé leis astres pèr companha,
Aquí lo paure dròlle aviá passat la nuech;
E l'auba umida e clarinèla,
En ié picant sus lei parpèlas,
Dedins sei venas mortinèlas
Reviscolèt la vida, e ié durbèt leis uelhs.
E lei tres òmes, tot en aia,
Quitèron tot d'un tèmps la dralha;
E, corbats tótei tres, ié faguèron un brèç
De sei ropas, qu'espandiguèron;
Puéi entre tótei lo prenguèron
A la braceta, e l'aduguèron
Au Mas dei Falabregas, onte èra lo plus près....
Ò doç amics de ma jovènça,
Valènts felibres de Provènça,
Qu'escotatz, atentiu mei cançons d'autre tèmps:
Tu que sabes, ò Romanilha,
Entrenar dins teis armonías
E lei plors de la pacanilha,
E lo rire dei chatas, e lei flors dau primtèmps!
Tu que dei bòscs e dei ribeieras
Cerques lo sorne e la fresquiera,
Pèr ton còr comborir de pantai amorós,
Fièr Aubanèu! e de tei sobras,
Tu, Crosilhat, qu'a la Tolobra
Fas mai de nom, que ne'n recobra
De son Nòstradamus, l'astrològ solombrós.
E tu tanbèn, Matieu Ansèume,
Que, dei trilhas sota lo tèume,
Regardes, pensatiu, lei chatas que fan gaug;
E tu, Paulon, fin galejaire;
E tu, lo paure trenquejaire,
Tavan, umble cançonejaire
Emé lei grilhets qu'espinchan ton magau!
Tu mai, que dins la durençada
Trempes encara tei pensadas,
Tu qu'a nòstei solèus caufes lo franchimand,
Mon Adòufe Daumàs: grandida,
Quand puèi Mirèlha s'es gandida
Luenh de son mas, nòva e candida,
Tu que l'as, dins París, menada pèr la man!
Tu 'nfin, de quau un vènt de flama
Ventola, empòrta e foita l'ama,
Garcin, ò fiu ardènt dau manescau d'Alens!
Vèrs la frucha bèla e madura,
Ò vàutrei tótei, a mesura
Que ieu escale mon autura,
Alenatz mon camin de vòste sant alen!...
Frederic Mistral
2012-01-25
Mirèlha, debuta del cant VI (n°121)
A l'auba clara se marida
Lo clar cantar dei boscaridas.
La tèrra enamorada espèra lo solèu,
Vestida de frescor e d'auba,
Come la chata que se rauba,
Dins la plus bèla de sei raubas
Espèra lo jovènt que i' a dich: Partem lèu!
En Crau tres òmes caminavan,
Tres porcatiers, que s'entornavan
de Sanch Amàs lo riche, onte èra lo marcat.
Venián de vèndre sa tocada,
E, tot en fasènt la charrada,
Sus l'espatla, a l'acostumada,
Portavan seis argènts dins sei ropa' amagat,
Quand tot d'un còp: – Chut! cambaradas,
Fai un dei tres. I a 'na passada
Que me sèmbla d'ausir sospirar dins lei bruscs.
– Òu! fan leis autres, es la campana
De Sant Martin ò de Maussana,
Ò benlèu bèn la tremontana
Que gançolha en passant lei toscas d'agarrús.
Come acabavan, dei genèstas
Sòrt un planhon que leis arrèsta,
Un planhon tan dolènt que trencava lo còr.
– Jèsus! Maià ! tótei faguèron,
I a mai que mai! – e se sinhèron,
E d'aise, d'aise, caminèron
De monte lei planhons venián totjorn plus fòrt.
Frederic Mistral
Lo clar cantar dei boscaridas.
La tèrra enamorada espèra lo solèu,
Vestida de frescor e d'auba,
Come la chata que se rauba,
Dins la plus bèla de sei raubas
Espèra lo jovènt que i' a dich: Partem lèu!
En Crau tres òmes caminavan,
Tres porcatiers, que s'entornavan
de Sanch Amàs lo riche, onte èra lo marcat.
Venián de vèndre sa tocada,
E, tot en fasènt la charrada,
Sus l'espatla, a l'acostumada,
Portavan seis argènts dins sei ropa' amagat,
Quand tot d'un còp: – Chut! cambaradas,
Fai un dei tres. I a 'na passada
Que me sèmbla d'ausir sospirar dins lei bruscs.
– Òu! fan leis autres, es la campana
De Sant Martin ò de Maussana,
Ò benlèu bèn la tremontana
Que gançolha en passant lei toscas d'agarrús.
Come acabavan, dei genèstas
Sòrt un planhon que leis arrèsta,
Un planhon tan dolènt que trencava lo còr.
– Jèsus! Maià ! tótei faguèron,
I a mai que mai! – e se sinhèron,
E d'aise, d'aise, caminèron
De monte lei planhons venián totjorn plus fòrt.
Frederic Mistral
2012-01-18
Pregiera per ma Guilhaumela (n°120)
Ma Guilhaumela
Iò te'n preje
Iò te'n preje emb tos grands piaus de barba
tan lonja coma la barba
de la femna a la barba
que fasien veire a balada
darrier un ridel, catada
As 'ti genta mostacha!
Degun en degun luec
ne'n a vist de tan brava!
Mas iò te'n preje
Ma Guilhaumela
'niras secodre tas borras
alhors que dins la sopa
maugrat que sia grassa...
Bernat Combi
Iò te'n preje
Iò te'n preje emb tos grands piaus de barba
tan lonja coma la barba
de la femna a la barba
que fasien veire a balada
darrier un ridel, catada
As 'ti genta mostacha!
Degun en degun luec
ne'n a vist de tan brava!
Mas iò te'n preje
Ma Guilhaumela
'niras secodre tas borras
alhors que dins la sopa
maugrat que sia grassa...
Bernat Combi
2012-01-11
Lo vent (n°119)
S'auve dins l'aer un udlament,
una bramada.
Subran, dins l'aer, un udlament.
Coma se planh, lo vent, de quala votz se parla quala paraula qu'om ne sap pas.
L'escotes pas, lo vent. Cerches pas çò que ditz, pena paraula umana. A pas de còrs, lo vent. A pas de gòrja per cridar. A pas ni charn, ni sang,
e ni chalor umana.
Qui sap la votz que lo permena, e qui sap l'arma que lo mena
e que li crida sa cridada, a bramada de vent...
Marcela Delpastre
una bramada.
Subran, dins l'aer, un udlament.
Coma se planh, lo vent, de quala votz se parla quala paraula qu'om ne sap pas.
L'escotes pas, lo vent. Cerches pas çò que ditz, pena paraula umana. A pas de còrs, lo vent. A pas de gòrja per cridar. A pas ni charn, ni sang,
e ni chalor umana.
Qui sap la votz que lo permena, e qui sap l'arma que lo mena
e que li crida sa cridada, a bramada de vent...
Marcela Delpastre
2012-01-04
Tras lo retorn deis annadas (n°118)
Tras lo retorn deis annadas, lei termes
Dins l'estrechum creissent dau calendier,
Te fasián páur, memament que dins l’èrme
De socas mòrtas, e ton còr pressentiá
Que de pegin, Cassandra de ta vida.
Que posquèssan mei mans, avants lo fuòc,
Te faire amar quàuquei ròsas ravidas...
I a de jardins perduts, que son enluòc.
Sully-André Peyre
Dins l'estrechum creissent dau calendier,
Te fasián páur, memament que dins l’èrme
De socas mòrtas, e ton còr pressentiá
Que de pegin, Cassandra de ta vida.
Que posquèssan mei mans, avants lo fuòc,
Te faire amar quàuquei ròsas ravidas...
I a de jardins perduts, que son enluòc.
Sully-André Peyre
Subscriure's a:
Missatges (Atom)