Sota d’aqueu bèu ciel,
que fòra cadun vanta,
E dont l’ivèrn sovent
sembla un printemps qu’encanta,
A Niça, luec divin,
jardin totjorn florit,
Doi calenhaires urós,
l’un de l’autre cherit,
Lubin dau tendre còr,
Corina la timida,
Passavan plens d’amor
lu moments de la vida.
Ren non èra plus bèu
que de lu veire ensems,
A l’amour toi lu jorns
si brutlava d’incens,
E semblava aqueu dieu
qu’es monarca a Citera
D’un avenir ben doç
li durbir la carriera.
Non son pas plus constants,
plus tendres, plus urós
Que Corina e Lubin
doi pijons amorós.
J. R. Rancher
