Ò! que 'spectacle! Dins l'erbatge,
Sus lei calhaus, 'mé lo visatge
Revessat pèr lo sòu, Vincènt èra estendut:
La tèrra a l'entorn chaupinada,
Leis amarina' escampilhadas,
E sa camisa espelhandrada,
E l'èrba ensaunosida, e son pitre fendut!
Abandonat dins la campanha,
Emé leis astres pèr companha,
Aquí lo paure dròlle aviá passat la nuech;
E l'auba umida e clarinèla,
En ié picant sus lei parpèlas,
Dedins sei venas mortinèlas
Reviscolèt la vida, e ié durbèt leis uelhs.
E lei tres òmes, tot en aia,
Quitèron tot d'un tèmps la dralha;
E, corbats tótei tres, ié faguèron un brèç
De sei ropas, qu'espandiguèron;
Puéi entre tótei lo prenguèron
A la braceta, e l'aduguèron
Au Mas dei Falabregas, onte èra lo plus près....
Ò doç amics de ma jovènça,
Valènts felibres de Provènça,
Qu'escotatz, atentiu mei cançons d'autre tèmps:
Tu que sabes, ò Romanilha,
Entrenar dins teis armonías
E lei plors de la pacanilha,
E lo rire dei chatas, e lei flors dau primtèmps!
Tu que dei bòscs e dei ribeieras
Cerques lo sorne e la fresquiera,
Pèr ton còr comborir de pantai amorós,
Fièr Aubanèu! e de tei sobras,
Tu, Crosilhat, qu'a la Tolobra
Fas mai de nom, que ne'n recobra
De son Nòstradamus, l'astrològ solombrós.
E tu tanbèn, Matieu Ansèume,
Que, dei trilhas sota lo tèume,
Regardes, pensatiu, lei chatas que fan gaug;
E tu, Paulon, fin galejaire;
E tu, lo paure trenquejaire,
Tavan, umble cançonejaire
Emé lei grilhets qu'espinchan ton magau!
Tu mai, que dins la durençada
Trempes encara tei pensadas,
Tu qu'a nòstei solèus caufes lo franchimand,
Mon Adòufe Daumàs: grandida,
Quand puèi Mirèlha s'es gandida
Luenh de son mas, nòva e candida,
Tu que l'as, dins París, menada pèr la man!
Tu 'nfin, de quau un vènt de flama
Ventola, empòrta e foita l'ama,
Garcin, ò fiu ardènt dau manescau d'Alens!
Vèrs la frucha bèla e madura,
Ò vàutrei tótei, a mesura
Que ieu escale mon autura,
Alenatz mon camin de vòste sant alen!...
Frederic Mistral
