Engana l’aucelum e tuteja l’aura.
Quilhat dins l’èrba salvatja
A perdut sos uèlhs
Raubats a la vèsta d’un soldat.
Tres gojats son venguts
Qu’an escampat sas tripas pel sòl
Per i prene qualque dròlla mal pintrada.
Privat de son còs de seda saura,
L’espaurugal
Fa de sòmis descabestrats
Que desvarian los aucèls.
Sa pèl escura e cauda
Coma una nuèch d’estiu
S’estira fins a fintar l’alba
Quand son còs de cavala fèra
Tornamai s’alanda
E cava dins la prigondor de sas cambas
Un paradís d’auselaire.
Passava en secret d’oradas dins lo verdièr
Pausant sa lenga contra la saba rossa
Gotejant de las bocas badantas dels arbres.
Aital, un ser d’auratge joven,
La trobèt un gojat vengut de la mar
Que l’emportèt a la cima de son sèxe.
Aurelia Lassaque
