Avèm decidit d'aver rason (n°60)

Avèm decidit d'aver rason

Despolhats de tot, emai dau nom nòstre
tot çò nòstre perdut
tot contra nautri justificat
Creson que la terra es a-n-aqueli que la viòlan.
Tròp d'espèra a enganat l'esper
degalhat tot çò que demòra
mai li montanhas restan drechas.
Desliurats de nòstri darrièri pelhas,
e receptius l'esperit macat,
siàm venguts fòrts de nòstra misèra
nus e gigants...
L'esclau lparà pas pus la man dau mèstre
pr'amor que i a pas pus d'esclaus!
Venèm de nàisser,
de-la-man-d'ailà de toti li vielhi paurs
e di vielhs silencis,
òmes revòutats
es-a-dire
òmes
Ren que còmpte
de si promessas e de sis amenaças
de sa poissança d'aur, d'armas e de mits
ren que vaugue
contra lis òmes de mans nusas
puèi que
avèm decidit d'aver rason.

Rotland Pecot

La Fada de Lairac (n°59)

El chastel de Lairac, dont las mudas ruinas
s’eirissan de serps sos los pas daus buschairons,
chasca nueit ven dormir una fada aus piaus ros.
Tot lo jorn ela cor, invesibla, rabinas,
brandas e puegs o chamina en los airs.
A las vetz, fasent sos repairs
de l’asur ardent o trembla
l’aura d’estiu,
ela sec l’alauva que sembla
volar dusc’au solelh per i bastir son niu.
Ela avisa laòrs lo país de Combralha,
sas ribieras, sos rius o lo còrb se miralha,
sas combas e sos bòscs e sos estanhs prionds,
sas brugieras, sos bus e sos boissons d’argfuelha
enormes e redonds.
Ela vei los rochiers o lo lusert somelha,
los donhons mieg crotlats o floreta l’abelha
e los mas brigissents de chançons e de crits.
Uei, près daus plais, los ragats rejauvits
disputan una mora a las burgaudas
o coronan de joncs lors chabeças neiraudas ;
permieg las corts rison de las braiaudas,
ambe un cibre de lait revenon d’ajostar.
Daus garç agusan lo volam clar
o graissan la ròda que bralha
o parlan a los buòus liats.
Maduras son las espijas daus blats,
e, davant les maisons aus darriers teits de palha,
las fialairitz darrieras de Combralha
dison de vielhs mots doç e fòrts.
De l’aut daus airs tristament las escota
la fada regretant los atges mòrts ;
tant sovent lor veguda l’a touta
a la jòia o aus conòrts,
tant sovent los regards d’estas femnas semblavan
cridar : « Son mòrts,
los temps daus chavaliers, o las reinas fialavan ».

Marsyas Òc, un an

Avèm decidit d'aver rason. Contra los messorguièrs, los pissa vinagre, los faus felibres e los sembla occitans.

Nos daissarem pas tòrcer per monde incapables d'encapar lo voide de son existéncia.

Occitans, revendicam nòstra tota la literatura d'òc, mas mai que mai la bona.

Julian Desaygues

Maria Occitana (n°58)

Paura filha ennegresida

Dins lo cèl e la dolor

Lo dòl es pas una vida :

Te cal cambiar de color …

La marrida Maria França

S’ataquèt a ta grandor,

Mas lo fèr de la seu lança

Se brequèt sul teu onor.

Te panèt la teu verquièira,

Conquistèt ton terrador,

Profeitèt de ta flaquièira,

Atudèt la teu ardor.

Sa vergonhabla crosada

Espandiguèt sang e fuòc :

Dins sa Cocanha escanada

Engarrelèt l’òme d’òc.

Mas dins l’Euròpa novèla

Clantirà lo teu reclam,

E ta lenga encantarèla

Tornarà prene de vam.

Brava Maria Occitana

T’amaguèron la vertat :

Lo teu país de Cocanha

A drech a la libertat.

Cantalausa

Fragment d'une épître aux Clairaquais (n°57)

An aquel pais que merita

Dels voiatjurs l'atencion

Vendrèi cada an randre visita

E pagar, coma un debitor,

Mon tribut d'admiracion.

I vendrèi quand a la campanha

Les plasers, coronats de flors,

Vos donaran de randetz-vos,

E sus la lira ma companha

Ne celebrarèi las doçors.

Me joindrèi a la votz celesta

Dels amics que, les jorns de festa

Regalaretz de vòstre vin

E per garantir ma paraula

Serèi dels prumièris a taula

E dels darnièrs a ne sortir.

Assistarèi al mariatge

Qu'Adélaïde de Fajòl

Deu formar, tan lèu qu'auja l'atge

Amb Gustava que n'es fòl.

Me veiretz seguir las donzelas

Rire, cantar, dançar amb elas

Las entrigar jusc'a la fin

Coma se teniai de mon paire

Qu'elas n'an per se far cherir

Felicitarèi las bergeras

Escampilhadas sul gazon

D'aver pres l'aire, las manièras

De las grisetas del bon ton

D'unir la gràcia a l'inocença

D'agir dambe mai de prudença

Que de montanhòlas sans biais

E d'estre, parmi las bordièras

Pus urosas dins de chomièras

Que las rèinas dins de palais.

Olympe Bénazet (Les Olympiennes, citat dins Lou parterre gascon)