El chastel de Lairac, dont las mudas ruinas
s’eirissan de serps sos los pas daus buschairons,
chasca nueit ven dormir una fada aus piaus ros.
Tot lo jorn ela cor, invesibla, rabinas,
brandas e puegs o chamina en los airs.
A las vetz, fasent sos repairs
de l’asur ardent o trembla
l’aura d’estiu,
ela sec l’alauva que sembla
volar dusc’au solelh per i bastir son niu.
Ela avisa laòrs lo país de Combralha,
sas ribieras, sos rius o lo còrb se miralha,
sas combas e sos bòscs e sos estanhs prionds,
sas brugieras, sos bus e sos boissons d’argfuelha
enormes e redonds.
Ela vei los rochiers o lo lusert somelha,
los donhons mieg crotlats o floreta l’abelha
e los mas brigissents de chançons e de crits.
Uei, près daus plais, los ragats rejauvits
disputan una mora a las burgaudas
o coronan de joncs lors chabeças neiraudas ;
permieg las corts rison de las braiaudas,
ambe un cibre de lait revenon d’ajostar.
Daus garç agusan lo volam clar
o graissan la ròda que bralha
o parlan a los buòus liats.
Maduras son las espijas daus blats,
e, davant les maisons aus darriers teits de palha,
las fialairitz darrieras de Combralha
dison de vielhs mots doç e fòrts.
De l’aut daus airs tristament las escota
la fada regretant los atges mòrts ;
tant sovent lor veguda l’a touta
a la jòia o aus conòrts,
tant sovent los regards d’estas femnas semblavan
cridar : « Son mòrts,
los temps daus chavaliers, o las reinas fialavan ».
Paul Loís Granier
