Bot d'an

Vueja-nos leis esperanças
E leis raives dau jovent
Dau passat la remembrança
E la fe dins l'an que ven

Copa santa...

Au Dieu etèrne (n°9)

Gisclar dau grand borbolh, o tu dieu poderós!

me cline davans tu dins la clara lunada.

E maugrat meis pèus blancs e ma barba de nèu,

m’an tirassat vers tu ‘queleis cambas robinas.

Leis vièlhas sempiternas, enjusqu’au darrier jorn,

li treboles encar' dins sa prima dormida,

e quora van leis chatas emplir seis urnas au sèr,

tènan d’a ment ta cara e seguisson teis piadas.

Emé leis jovènts siás qu’espèran au lindau,

a l’ora onte li rai dau solèu s’esvalissan,

e, se passa un grison, tu ne’n fas pas defi.

Dintre leis Immortaus, sol barrulas de lònga

sus terra, e rèn te fai fòrça gaug dins son cèu

tant qu’apereiçabas un peu d’erba verdeja

v-ò que doas voes amorosidas, au calabrun,

dins leis caudas meissons barbèlan arderosas.

Car mudaràn leis dieus e, benlèu, passaràn

fòra tu qu’as botat l’amor au còr deis òmes.

Pau Eyssavel (1925)

Repren ta rauba blanca (n°8)

Repren ta rauba blanca e davala dins l'òrta.

Pèr leis camins marrits meis pès son matrassats.

Leis jorns de v-uei volián non me leissar passar;

Pèr l'acorchi d'aièr ai retrobat la pòrta.

Lo jardin d'autres temps, florit de ròsas e d'iles

Es qu'un pantai ninòi d'enfants que siam estats,

Mai de badas leis jorns an vòugut m'arrestar,

Leis songes m'an dubert, dins lo vèspre tranquille.

Repren ta rauba blanca e dins l'òrta davala,

Me veiràs davans tu come antan me clinar;

Reconeiràs alòrs — ai lòngtemps caminat —,

La ropa deis vièlhs jorns, sorna sus meis espallas.

Sully-André Peyre (1911)

L'enfant jòga emé leis estelas (n°7)

L'enfant jòga emé leis estelas

Dins lo grand relarg de la nuech;

Lo cèu es una canestela

De flors, qu'envèrsa sus leis puechs.

L'enfant escota sot leis aubres

Leis rossinhòus e leis grilhets,

E s'estona davans leis maubres

Que son nus e son familhiers.

L'enfant se tròba, dins l'abonde

De l'amplituda e deis sesons.

L'enfant recomença lo monde,

'Mé leis miracles e la reson.

Sully-André Peyre

Lo medalhon (n°6)

Sus un tròç de vièlha tela

I a d'exquistas brodariás

Que son dau siècle darrier,

D'aucelons, de flors d'amella...

Es gausida, se desfiela,

Ie ven de tacas darrier

E pasmens m'agradariá

De morir ansin come ela

Dintre lo sen vierginèu

Color de ròsa e de nèu

De la chata que la garda

Come un brèu e, d'escondons,

De temps en temps la regarda

E l'aflora d'un poton.

Sully-André Peyre (1908)

Requisitòri (n°5)

Qu’avetz roeinat nostes vilatges,
vueitat las montanhas on
milèrs d’esquiras e de campanas
tringlavan au mei har.
Las lausèras, las peirèras valentas
que las avetz barradas.
Qu’avetz deishat partir aulhèrs
e lauradors, mestieraus de tot ordi,
qu’avetz l’aire de l’arribèra emposoat
e l’aiga deus arrius.
Qu’avetz desmaridat un pòple de sa lenga,
de son amna, deus sons cants, de sas danças.
Que v’etz trufat de Caddeton lo noste pair
e las dròllas d’Aussau son gojas deviengudas
en çò de borgés saginós e viciós.
Qu’avetz deishat pèrde’s los ordis
deus cerisèrs e deus pomèrs e deu hroment
e qu’avetz hicat au musèu raças de bestiar hòrtas e valentas
e vacas doças qui hasèn
beròis vetèths e lèit grassa, gramosa.
On ei la Basadesa e segur doman l’Aquitània!
Qu’avetz seleccionat a mort,
standardisat, rentabilisat, comercialisat
e hicat en preson bèstias hèitas tà pèisher
dens l’èrba hauta deus candaus.
Qu’avetz normalisat en Aspa, en Baretons,
los hromatges, praubòts,
en una pasta shens perhum.
Sordeis que tot, qu’avetz deishat a l’abandon
los cemitèris dens los vilatges morts
dont clavèn, ailàs, las escòlas
liuradas d’ara enlà au ventploi, a la gèira,
l’escòla on aprengom a cantar e a víver.
Qu’avetz plapat l’arrai de l’auba benadita,
emposoat lo limac
esmalit las abelhas
que los ajòus arrespectavan e cranhèn.
Desarrigat qu’avetz las pleishèras sagradas
on vriuletas e’s prosejavan
dab auserons aus dias clars de mai,
destornat las cassoras,
esfaçat los noms deus tojars,
on las vacas èran urosas
de brostar la brana chucosa
en espiant lo mèste dalhar
au balanç deu dragon dens la lutz de l’arrós.
Mei non vien l’ausèth blu sus la trista laurada
perucar los vermiòts o las longas talòssas
dispareishudas, dias a!
Lo campanèr qu’ei mort.
La campana s’ei arrestada e lo darrèr soaire
beth temps a que l’an recaptat.
E jo totun, drin hòu, que canti tà l’aigueta
qui chorra dab despieit au tutèt de la hont,
uei espudida, uei tradida,
era qui portava la hida
e qui’ns guariva de tot mau.
E tu tanben amic, que cantaràs entau cocut
tau gòlis e tà la parreta,
tà la codèina e l’irrongleta!
Mes, ailàs! mei ne tornaràn,
melèu, un matin, calandreta,
la celtica laudeta
qui dens l’azur e’s dèisha càder
briaga d’arrais dab los esprits deu cèu ligada.
Rogèr Lapassada