Si nosaltres callem, qui parlarà? (n°126)

Solidaritat amb los fraires dels païses catalans, menaçats pel faissisme espanhòl del PP.

Si nosaltres callem, qui parlarà?

És cert que val ben poc la nostra veu.
Som gent de poca empenta,
massa frívols i tot perquè ens escoltin.

Tanmateix allò que resta
de més pur en nosaltres
val tant -ho sabem bé- com el neguit
de qualsevol hereu d'aquest insigne
llinatge de vençuts.

Cal que insistim,
com qui pidola, si voleu, davant
de cent portes barrades.

Miquel Martí i Pol

Tèrra d'Òc (n°125)

Tèrra d'Òc que la bruma automnala capèla,
A la velha dels Mòrts, Maire, qu'ès subrebèla
Dins la solemna patz !

Mas lors cloquièrs, lèu-lèu, sonant lo clas insigne,
Sens ne demembrar cap, anuèit, van faire signe
Als paures emblaimats.

De Tolosa a Besièrs, de Fois a carcassona,
De Lombèrs a Murèth, de Rodés a Narbona,
Totes van s'arborar ;

Totes van començar, lèu-lèu, lo vièlh viatge
Qu'aquels romieus dels fums complisson al ribatge
Ont los nos cal plorar.

Louisa Paulinh

Lo rei de seda saura (n°124)

Engana l’aucelum e tuteja l’aura.

Quilhat dins l’èrba salvatja

A perdut sos uèlhs

Raubats a la vèsta d’un soldat.

Tres gojats son venguts

Qu’an escampat sas tripas pel sòl

Per i prene qualque dròlla mal pintrada.

Privat de son còs de seda saura,

L’espaurugal

Fa de sòmis descabestrats

Que desvarian los aucèls. 

Sa pèl escura e cauda

Coma una nuèch d’estiu

S’estira fins a fintar l’alba

Quand son còs de cavala fèra

Tornamai s’alanda

E cava dins la prigondor de sas cambas

Un paradís d’auselaire.

Passava en secret d’oradas dins lo verdièr

Pausant sa lenga contra la saba rossa

Gotejant de las bocas badantas dels arbres.

Aital, un ser d’auratge joven,

La trobèt un gojat vengut de la mar

Que l’emportèt a la cima de son sèxe.

Aurelia Lassaque

Còp d'ulh sus un bal mascat (n°123)

Janòta, vòls venir veire la Renaissance,
Ont tant de mascarets diven se méter en dança:
Los chicards, los titis, los bofons, los pierròts
Abèque los bebés cròsen los dominòs.
Te n'an parlat, pas vrai?... Féden pamar de rider...
Anèm, vòles venir?... Ne sigas pas rigida;
Que diable! passeràs una nueit d'agrement.
Jo, me'n vaut preparar mon bèth abilhament.
Divèvi tot aquò d'un èr ben decidada;
Janòta, en m'entendent, semblava embarrassada:
- Escota, me dishut, vaut te parlar, Maion:
Tot çò que m'as contat es fòrt bèth e fòrt bon;
Més, per paréisher au bal n'augent pas una rauba,
Au cosdtat d'aqueth monde auri, ma fe, l'èr prauba.
Aquò's bon per tu qu'i vas per ganhar dals escuts;
Pòdes ben te meilar d'avèque aquiths cossits;
Mes jo, n'èi pas lo sòu, suei minable e peinuda!...
Ne pòdi pas t'i shéguer!... - Anèm, fèdes ta pruda?
Tira't aquò dau cap, e quand seràn alà,
Veiràs que t'as trompat, mamisèla Colà!
Credes que totas an costumes de comtèssas
E que dens aquiths bals tròben de las duchèssas?...

Teodòr Blanc

Mirèlha, seguida del cant VI (n°122)

Ò! que 'spectacle! Dins l'erbatge,
Sus lei calhaus, 'mé lo visatge
Revessat pèr lo sòu, Vincènt èra estendut:
La tèrra a l'entorn chaupinada,
Leis amarina' escampilhadas,
E sa camisa espelhandrada,
E l'èrba ensaunosida, e son pitre fendut!

Abandonat dins la campanha,
Emé leis astres pèr companha,
Aquí lo paure dròlle aviá passat la nuech;
E l'auba umida e clarinèla,
En ié picant sus lei parpèlas,
Dedins sei venas mortinèlas
Reviscolèt la vida, e ié durbèt leis uelhs.

E lei tres òmes, tot en aia,
Quitèron tot d'un tèmps la dralha;
E, corbats tótei tres, ié faguèron un brèç
De sei ropas, qu'espandiguèron;
Puéi entre tótei lo prenguèron
A la braceta, e l'aduguèron
Au Mas dei Falabregas, onte èra lo plus près....

Ò doç amics de ma jovènça,
Valènts felibres de Provènça,
Qu'escotatz, atentiu mei cançons d'autre tèmps:
Tu que sabes, ò Romanilha,
Entrenar dins teis armonías
E lei plors de la pacanilha,
E lo rire dei chatas, e lei flors dau primtèmps!

Tu que dei bòscs e dei ribeieras
Cerques lo sorne e la fresquiera,
Pèr ton còr comborir de pantai amorós,
Fièr Aubanèu! e de tei sobras,
Tu, Crosilhat, qu'a la Tolobra
Fas mai de nom, que ne'n recobra
De son Nòstradamus, l'astrològ solombrós.

E tu tanbèn, Matieu Ansèume,
Que, dei trilhas sota lo tèume,
Regardes, pensatiu, lei chatas que fan gaug;
E tu, Paulon, fin galejaire;
E tu, lo paure trenquejaire,
Tavan, umble cançonejaire
Emé lei grilhets qu'espinchan ton magau!

Tu mai, que dins la durençada
Trempes encara tei pensadas,
Tu qu'a nòstei solèus caufes lo franchimand,
Mon Adòufe Daumàs: grandida,
Quand puèi Mirèlha s'es gandida
Luenh de son mas, nòva e candida,
Tu que l'as, dins París, menada pèr la man!

Tu 'nfin, de quau un vènt de flama
Ventola, empòrta e foita l'ama,
Garcin, ò fiu ardènt dau manescau d'Alens!
Vèrs la frucha bèla e madura,
Ò vàutrei tótei, a mesura
Que ieu escale mon autura,
Alenatz mon camin de vòste sant alen!...

Frederic Mistral