Mirèlha, debuta del cant VI (n°121)

A l'auba clara se marida
Lo clar cantar dei boscaridas.
La tèrra enamorada espèra lo solèu,
Vestida de frescor e d'auba,
Come la chata que se rauba,
Dins la plus bèla de sei raubas
Espèra lo jovènt que i' a dich: Partem lèu!

En Crau tres òmes caminavan,
Tres porcatiers, que s'entornavan
de Sanch Amàs lo riche, onte èra lo marcat.
Venián de vèndre sa tocada,
E, tot en fasènt la charrada,
Sus l'espatla, a l'acostumada,
Portavan seis argènts dins sei ropa' amagat,

Quand tot d'un còp: – Chut! cambaradas,
Fai un dei tres. I a 'na passada
Que me sèmbla d'ausir sospirar dins lei bruscs.
– Òu! fan leis autres, es la campana
De Sant Martin ò de Maussana,
Ò benlèu bèn la tremontana
Que gançolha en passant lei toscas d'agarrús.

Come acabavan, dei genèstas
Sòrt un planhon que leis arrèsta,
Un planhon tan dolènt que trencava lo còr.
– Jèsus! Maià ! tótei faguèron,
I a mai que mai! – e se sinhèron,
E d'aise, d'aise, caminèron
De monte lei planhons venián totjorn plus fòrt.

Frederic Mistral

Pregiera per ma Guilhaumela (n°120)

Ma Guilhaumela
Iò te'n preje
Iò te'n preje emb tos grands piaus de barba
tan lonja coma la barba
de la femna a la barba
que fasien veire a balada
darrier un ridel, catada
As 'ti genta mostacha!
Degun en degun luec
ne'n a vist de tan brava!
Mas iò te'n preje
Ma Guilhaumela
'niras secodre tas borras
alhors que dins la sopa
maugrat que sia grassa...

Bernat Combi

Lo vent (n°119)

S'auve dins l'aer un udlament,
una bramada.
Subran, dins l'aer, un udlament.
Coma se planh, lo vent, de quala votz se parla quala paraula qu'om ne sap pas.

L'escotes pas, lo vent. Cerches pas çò que ditz, pena paraula umana. A pas de còrs, lo vent. A pas de gòrja per cridar. A pas ni charn, ni sang,
e ni chalor umana.

Qui sap la votz que lo permena, e qui sap l'arma que lo mena
e que li crida sa cridada, a bramada de vent...

Marcela Delpastre

Tras lo retorn deis annadas (n°118)

Tras lo retorn deis annadas, lei termes
Dins l'estrechum creissent dau calendier,
Te fasián páur, memament que dins l’èrme
De socas mòrtas, e ton còr pressentiá

Que de pegin, Cassandra de ta vida.
Que posquèssan mei mans, avants lo fuòc,
Te faire amar quàuquei ròsas ravidas...
I a de jardins perduts, que son enluòc.

Sully-André Peyre