Per un Narcissi (n°43)

Per un Narcissi

l'anar de son còs mut se mirava dins l'aiga

frega-bronzissiá son vestit ispre de tela rufa qu'acrancava una rómec aguirlandida d'un sause rosselh a la bròca seca d'un garric; las fuèlhas cracinavan jol córrer de sa camba lassa; s'alisava lo pitre per la camisa mièg dubèrta mentre que lo vent...

l'anar de son còs mut se mirava dins l'aiga

l'esclau èra estacat a la còrda de pèira; sa man cercava son cap e sa man furgava sos pèlses de desirança; sa cara s'enaurava de la jòia d'una mòrt; sa man cercava son còr.

l'agrat de son còs mut se mirava dins l'aiga

i a temps una dròlla l'aviá seguit a la broa de l'aiga; avián begut amassa una taça de vin, negre, sorne, qu'aviá faitas lors caras mai claras que l'entrelusir de boscalha; sa man fernissiá.

l'agrat de son còs nud se mirava dins l'aiga

gaitava, de longa; las causòtas blavas e vivas, los casses ronhoses bronzinent de ferum e la tornada parièra de sa cuèissa alisada.

l'agrat de son còr nud se mirava dins l'aiga

los bòsques èran cauds e lo cèl negrissiá; dont mai veniá la nuèit, dont mai son agach s'atrumava, asuaudit de tubas doças e candas; lo babau de son sénher s'arrapava a la flor pesolhièra; Narcissi se levèt...

Xavièr Bach

La moçada (n°42)

O Trobaire ! as l’ufan de congrear de cantas
Qu’al temps avenidor los òmes rediràn.
Agacha lo lauraire etèrnament obrant
Suls camps que sempre auràn segadas resurgantas!

Las relhas an crosat de regas qual sap quantas!
Lo terraire es com un palimpsèst ont, laurant
Suls bordons dels aujòls, los pacans botaràn
Sens fin meteis semen de granas bategantas!

Los blats que bèl-temps-a lo cròs fasquèt florir
Son los paires d’aquels qu’ara, per nos noirir,
An raubat a la mòrt lor espiga daurada.
Atal, Trobaire, fas, dins los bordons d’antan,
Novèla curbison subre la vièlha arada;
deman, d’autres segràn ta moçada, - en cantant.

Antonin Perbòsc

La Venús d'Arle (n°41)

Siás bèla, ò Venús d'Arle, a faire venir fòu!Ta tèsta es fiera e doça, e tendrament ton còuSe clina. Respirant li potons e lo rireTa fresca boca en flor de qu'es que vai nos dire?
Lis Amors, d'una veta, emé gràcia an nosatTi lòng peus sus ton frònt pèr ondadas frisat.Ò blanca Venús d'Arle, ò rèina provençala,Ges de mantèu n'escond ti supèrbis espatlas
Se vei que siás divessa e filha dau cèu blu;Ton bèu pitre nos bada, e l'uelh plen de belucsS'espanta de plesir davant la joina auturaDi pomas de ton sen tan redona' e tan puras.
Que siás bèla! Venètz, pòbles, venètz tetarA si bèu sens bessons l'amor e la beutat.Ò! Sensa la beutat de qué seriá lo monde?Luse tot çò qu'es bèu, tot çò qu'es laid s'esconde!
Fai veire ti braç nus, ton sen nus, ti flanc nus;Mòstra te tota nusa, ò divina Venús!La beutat te vestís mielhs que ta rauba blanca;Laissa ti pè tombar la rauba qu'a tis ancas
S'envertolha, mudant tot çò qu'as de pus bèu:Abandona ton vèntre i potons dau solèu!Coma l'èurre s'aganta a la rusca d'un aubreLaissa dins mi braçada' estrénhe' en plen ton maubre;
Laissa ma boca ardènta e mi dets tremolantsCórre' amorós pertot sus ton cadavre blanc!O doça Venús d'Arle: ò fada de jovença!Ta beutat que clareja en tota la Provènça
Fai bèlas nòstri filha' e nòstri dròlles sans;Sota aquela carn bruna, ò Venús, i a ton sang,Sempre viu, sempre caud. E nòstri chata' alèrtasVaquí perqué se'n van la peitrina dubèrta;
E nòstri gais jovènts vaquí perqué son fòrtsI luchas de l'amor, di braus e de la mòrt;E vaquí perqué t'ame - e ta beutat m'engana, -E vaquí perqué, ieu crestian, te cante, ò grand pagana!
Teodòr Aubanèu

Laus de l'arròsa (n°40)

Arròsa lo desir d'arròsa tota poblada

de pitralhs e d'ausèths
d'aigas las destraubiadas
dens l'abri's d'un petal tots los casaus
obèrts e sorelhs d'estaminas totas sorelhs
d'aubas cridadas a d'escurs e vaden los dius
per te brumir desir large d'arròsa

impacienta arròsa si te hidas
aus espalms de tons òrles si
carn dessús carn d'un sol tenent
mès enlà brigalhaira
de bossòcs d'arreplecs de solars
e'questa auba elastica de lunhs
si t'en-hantaumas de horras e d'arròsas
qu'es cèu trist mès los desruits e mès auba e mès boca

arròsa ende tu flòc
de lèrmas aubre
lenga d'arredims d'enlugareis...
tot desir e tot tacas !
de sauror son pas son que de sós levadís
las dotz amassa se desgahan aubre
de dotz tota la bastissa e de desbòrd
e d'engana suau

on se resòlv en la lenga lo péu
arròsa saura on los huecs tots hissats
si deu jorn cloc lo desdús e s'arregussi
la porpra ua ombra de hautèir
o labiaus armadas escambi
arròsa chuc
per ton vueid estivàs de huecs anueitats -
lo lecar

Bernat Manciet