Nellianas (n°30)

sic vos non vobis
nives
nellificatis

miu
só
su'
riu
niu
flor
do'
briu
tau
'len
au
son
'rós
blos

Bernat Manciet

Danda Talina (N°29)

Ilh ven ju per lo viòl
lo matin ben bonora,
en sopeteant, bo siu baston,
per la messa premiera;
lo mochet florejat
se la testa blanca,
lo tricòt ricamat se la còta niera;
mas vos conoisso encà, danda Talina!
Lo temp passa,
mas vos setz pas chambiaa.

Rit.
Danda, Danda Talina,
la joventut avetz encà escricha
se la front.
Vous bevetz l'aiga de la font.
Danda, Danda Talina, vos me fasetz
navisar lo bèl temp,
lo pus bèl temp passat.

Ilh me fai navisar:
la sia bèla casòta,
lo tropèl, vachas e veèls,
lach e bur ente la sia cròta;
lhi sie prats tuchi vèrds,
la sia bealiera, lhi mias braias eschancaas
se la ceresiera.
Ma eira ilh es restaa bo na jalina,
ma ilh es contenta
coma quarant'an fa.

Masino Anghilante

Lo poton (n°28)

A-m-aquesta ora, pròche o luònh - quau sap ont es ?
plorant sus lo pantais que son còr n'a lo breç
una femna benlèu se languís amudida

Espèra e se languís, espèra un potonet.
Un poton, es la fònt qu'abeura lo qu'a set
es lo baime que sana e lo pan de la vida.

Vèni, labech, e fai a mon comandament
pren e vai te'n portar a-m-aquel còr vivent
lo biais que deu mansir lo dòu que lo borrèla,

sabe pas onte l'aura a la fin l'adurrà
sabe pas mens ont vai e que se pausarà
un jorn, ben luònh, dessús una boca orfanèla.

Joan Carles-Brun

L'aparisió (n°27)

Muza del cant sagrats a ma membransa
Record fielmen tot cant auzi ni vi
En las vezios ce m'aprest a mentaure,
Et orna las del mers abelimen
De ci ta man para il cauzas ce toca
Per li dezer ce no pot desjecir,
Sai on Valena e Montferrier verdis,
Lai on Treviès e Santa Cros blaveja
Es tu c'aci serca el fil de ma maire,
Es tu ce vai demandar cada jorn
Al puegs umils, a las fons inhoradas
On lo seleste espir cuja trobar.
Eisaug mon prec, e sel pueg despeitats
Senhoriran lo soberbi Elicon
E per mon jenh seran la santa colla
C'auzi los salm sitolats per David .
Eisaug mon prec, e sil fon purior
De Castalia aurait a m'ispirar
Com autres fez Siloë ni Jordan,
Ce trop oblida un mon desconoisen!
Adonc portats als londanor ribal
Vizitaran mei cantar los estajes
Del grans e las cabanas del berjier!
Vezer los ai semnar las maestransas
Pertot del ben, e beleu lor er dat
Sicom ais cant meravelhos d'Orfeu
D'esmover rocs e feras domesgar!
Ja lo solelh de ma vida mortal
Al siu miejorn totescas pervengut,
Per nova plaia a son colcan clinava.
Era lo temps on floris l'albespin
Et on lo gruec auriol fai son nis
Sul rams ausor del pibol o del vernhe.
Erran un jorn per li brujás peiros
On tan soven espasi mas tristezas,
M'era pujat al somsim del Treviès.
D'aci'estan vez a vez remirava
Li pueg lontans e lor blaus orizon,
Li camp vezis e lor gaia verdura
E denan mi, com si foso a mei pès,
Li calme fluc de la mar de Malhorea
Sintilhejan soz lo rai trasluzen.
Sobte, permest un d'acel dezirier
Ce van fantan a la vegada mons,
A mos uelh tot embalauzis s'ofri
L'aparisió la pu meravelhoza,
D'enconoguts resplandres ademplen
La seza umil de mas contemplazos.
Frontier m'avia Anjel a blancas alas,
A radios vizaje e don l'esgar
Era tant dûs c'auria al pu cremos
Dat ardimen e provocat fizansa.
- No temer res, fil de l'om, so me dis
Lo mesajier selest, sui Ariel
Dels esperits ce formo el cor divis
Un del menors, e sai ai per misió
T'asabentar de 1'umana teudisa.
En acest jorn Diu te vai autrejan
so c'a ta vida as tan cobezejat.
L'Omnipoten sel gazardó devia
A l'om c'ades sol una veritat
Li demandava ab aitanta fervor,
Et aitan procs c'el drejurier d'antan
Miracle o senh prodejios imploravon.
Envezibil a tot esgar mortal,
Del Pasefic totara corsejava
Las islas on anava enisian
Pobles novels a melhor endesti
Can agi man venges te revelar
Lo misteros esperital eser
Ce rezumis la creasió terral,
S'immortal vida en lo temps e los Ajes,
Sas veras leis tan cant viu en est mon
E son contuni endefenit Proses.
Fai lo tiu pro de las gran maestransas
Ce te venc dar, e'l mon posezirá
Caucas vertats de mai e poirà far
Un pas novel en sa via eternal
E s'asension en las rejios sobranas.
De la mia arma ensenhador divin,
Respondi m'ieu a l'Anjel vizitaire,
Cal res de mest las maior n'il melhor
Pogra valer l'incomparable ben
C'en acest jorn sai venes me profere ?
Longa sazó semblei al viador
C'ars del solelh par polsozas estradas
Après lo dûs ombralh del ver plaisats
O'l riu frescets ades vai sospiran.
Ar ta paraula es ma consolasió.
Me mostra'l fi d'acel viaje penos
Et er a m'arma el sobeiran remedi
C'a sas langor donará garimen.
Merses a Sel ce t mandan a m'ajuda
Autrei la forsa a l'éisa frevoleza
E si pot far, lancan li ven a grat,
Levar el sol al fond de l'Oxiden.
Donc, poi te lez, denha encoi m'adubrir
De la vezió li camp meravelhos
E dona me contemplar aban ora
Del Creator las divinas entensas.
So me disist: Sai te venc revelar
L'om d'acest mon e sel de l'autre mon.
Anjel beneit, compli ta promesió:
Di me don vèn l'esperit et on vai
E perce sol, mest trastûg los eser,
Pel Relijió l'om es purificat.
Bonazurat er can m'auras apres
Dos ensenhar captals entr' el captal
Cal lei eterna, universal, innada,
Goberna l'om sul terra del vivens
E cal desti l'escaris otra tomba
En acest mon e'l mons avenidor.
- A t doctrinar de totas estas cauzas,
Respos l'Anjel, sol sui aisi vengut
E, sul miu cap pauzan la sua man:
"Om, fil de l'om fas el, per un mumen
Reseup e gard ab los aibs umanal
Alcus de sel don fruit nostra natura.
El dis: desen, me senti trasformat
Com si autre om fos en fag devengut.
Mas facultats estavon eisalsadas
A l'ausor gra c'emajenar se puesca.
A travès de l'immensitat vezia
Un gran d'arena al fin fond de las mar,
E pogra auzir l'amoroza tordola
Faire sos jem pel verdejan boscajes
Tot entorn mi, espeitacle ses par,
Avia cais la Terra tot entieira:
Sai acil nobla e jeneroza Europa
C'ins en son se garda el destis del mon;
Lai sil selebra e sobrantica Azia
On tant pobols an lor premier paren;
Alhor l'adüsta Africa enconoguda
Encar permei sos dezers arenos;
E neis no sai si ma vista enganad.
Non ensercava il silvoza America
E'ls novel mon pel mar austral dispers.
"- Fil de l'om, dis Ariel, as a veire
Oimai de prop tot cant vezes de lonh.
A sel perpaus no sol vuelh soz teis uelh
Metre en vezios raian de veritat
La barbaria antica del prims Ajes
E la final enteozi de l'om,
Mas encar vuelh t'aduire a parlamen
Ab tûg acil c'en los segles pasats
Saupro d'amor, de coraje o d'enjenh
E can servit en calacom faisó
Al progresiu enan de l'Umaneza.
Irem ensem vizitan lonh e pres
Trastûg li loc c'el jenre uman grazire
A de servar en eterna membransa.
Lai a l'ombralh de s'il santa figeira
Budda conces la pura Entellijensa;
Vecte 'ls dezer de Sin e de Faran
Vecte 1'umil crepia de Betelen ;
Acela plana es sil de Maraton ;
A sel destreis moric Leonidas ;
En acels orts ensenhava Platon;
Aci del siu sanc la casta Lücresia
La libertat romana fecundet ;
Aci pel Sel Juana d'Arc rezervada
Ad ausors fag gardava sos anhel;
D'aisi vei sel Rozental de Leibniz ,
En son joven permenada grazida,
E li gran bruelh on de l'om de natura
E de sas leis pantaizava Juan-Jaume.
Lai e pertot on 1'umana linhada
Reseup alcun descomunal exemple,
Lai e pertot on cazec alcun sem
D'acela gran perpetual Revela
Ce comenset a l'orijen del mon
Per fenir sol al consommi del temps,
Aci l'Autisme a ta pietat garda
Nobles devis et autas ensenhansas.
As ad aprendre il siensa de l'om.
Ci miel la saup c'els enjenh sobeiran
Sels esperits d'eleita c'an creat
L'ome moral, trasmudat lo salvatge
En barbarin e, perfazen lor obra,
A Seviltat l'empenheron a tensa ?
Del jenre uman el prims estitutor
T'esvelaran alcus de lor secrets
Trevan sul sim temendos don portet
Lo Decaloc als efan d'Israël
Abdos nos vai esperan Moizen
De sert veirem Licurge en sela Creta
Don no devia a Sparta mai tornar,
E sai en cal foresta plora encara
Manco Capac sa preterida glória.
Mas, aban far estas peregrinansas,
Cove c'al Prim conoscas lo comens
D'aceste mon e de 1'uman linhaje
Ací será nostre punt de partensa.
Ci posezis primás las orejinas
Del remanen sap de leu l'orde e'l sen
- Condui , condui me al pu tost, oi Anjel,
Escridei m'ieu, en vedensa et auzensa
De sil vezios veramen sobrumanas.
Ieu trefolisc saber cal fo l'aurora
D'est mon donat a l'om en eretaje
Senh eternal de la Bontat divina
Ce res a nostra escata no deven
Li autrej et l'eser e lo Proses.
Calei, ce ja las vezios caöticas,
Pujan de tûg li laz de l'orizon,
Volatejavo en l'aire trebolit
A for de nebla escura a far paor.
Ans tota cauza Ariel me mostret
Lo primairal Aje de nostra terra
En formasió, lancan l'Ansian del Jorn
Pel man de las podestats anjelicas
Aparelhava e fargava acest mon
Ab l'aiga, el foc e'ls autres elemen.
Li temps uman d'enmei acelas ombras
Sorzeron leu e denan mi pauzeron
En lor engrama e sorna majestat.

Frederic Ròcaferrièr

La forèst magica (n°26)

I a bòn pro que lo temps que dise es aplombat
jot l'amolonament dels sègles qu'an tombat;
- Agachatz! - Lo dardalh dau sorelh abarreja
sa jòia treslusenta a l'ombrum fresc e gai
d'un sèrre forestièr, que lo vent que l'aureja
assabralha d'un bram cantaire, e que ribeja
lo bronzin de la mar que raiva dòrs enlai!

Sus la mar movedissa e pampalhejarèla
que giscla en grumejant sas èrsas qu'atropèla
l'espandida dau cèl bluieja lindament,
e, per apasimar l'onda que s'entantina,
l'adrech vers la calanca aclina doçament
de boscasses ramats, que son regrelhament
verdeja ta fonzor corosa, ò mar latina.

Entretant que l'estiu crema lo cabelh ros
la prima i espelís jot lo bòsc fresqueirós:
quand lo sorelh dins el colina una esclairida,
se muda en escaborn l'arsura de son fuòc:
darrièrs se vei, sobrant la plana agibassida,
un puòg rufe enautar sa lausa enregdesida
- rufe e fièr coma tus, país de Lengadòc!

Sordissent, en plen lum, d'entre d'asclas de bauces,
davalan, d'amondaut, regde coma d'ulhauces
a rajòls clarinèls de flums'scarrabilhats
son aiga penjarèla e neblosa esfolissa
sa polsa floquejanta als penjals rascollats;
puòi, per se solombrar s'abrivant als valats
se ié debana, adonc, siava, apigrida e lissa.

I agrada d'aliscar sos ribeirés florits
que minhòta en passant de son cascalh que ritz.
Çò qu'alenan d'odors lo boscatge e la prada,
amai lo pin negràs que trauca lo cèl clar,
l'erbeta trainarèla e l'aubrilha adrechada,
lo flume acampa tot, e vai, de rebalada,
l'engorgar dins l'immens amarum de la mar.

L'encontrada tant bèla embé sa mar tant blava
èra coma un celèstre a l'uòlh que la mirava.
- Mas lo gasolh de l'onda e lo mormoladís
dels aubres, brandussats de l'aura friarèla,
nimai lo caumanhàs dau cèl que replendís
son pas lo pus grand gaug per lo que se gandís
vèrs la forèst clausida e vòu trevar per ela.

Se ié flaira e vei pas que l'ombra solament
o l'arrajada dau sorelh que, per moment,
lambreja sus lo ram ont l'aucelilha canta
la siava joventut de l'an au mes de mai:
- una viva novèla, urosa e festejanta,
i espompís lo trelutz de sa glòria emmascanta;
qu'un regardar tant bèu digús n'a vist jamai.

Loís-Xavièr de Ricard