L'autra armada (n°113)

Non, veio ren nos dreits coma usuards
a far barriera, a far mur ent l'esper
qu'arrube un novel 'nemic. Tant pus
nos veio ren doblats
sot lo det de qualqu'un que nos face silabar
coma novei escoliers e que nos ajude a traçar confins
sus un papier ja tròp pichòt, tròp escaraboclat
un mestre que nos mòstre qualcòsa d'autre
que sie ren la reia de la desbòina que cor
entre la lenga e lo còr.
Nos, sem lo bram bloi de la niula lion
sem la tígria que cor dins la coniugacion dal bial
sem lo gargotear borre de la bronda
l'engan de l'aura d'abril.
Nos sem i levions, sem la porracha
dins i esclarsòles dal bòsc.

Claudio Salvagno

Flors de Roèrgue (n°112)

Las simplas flors de nòstres camps
Florisson plan tota l'annada:
De la Sant Blase a la Totsants
Ondran l'aurièira, amai l'arada,
Dels traucanèus als auriflams,
Segon lor sason peltirada.

Las simplas flors de nòstras pradas
Son totas fachas d'esplendor:
Al mièg de l’èrba, mirgalhadas,
Adoban tot de lor gentor.
E las que son lo mai trachadas
Se troba' aquí, per faire onor.

Las simplas flors de nòstre bòsc
Forman jols rams lor belugueta,
O se recapta' al pèd d'un ròc
D’ont ressorgís l’aiga fresqueta,
Quora en l'estiu los rais de fòc
Fissan sul fuèlh lor aluqueta.

Las simplas flors de la montanha
Que s'acrancan suls rancs dels trucs
Butan jol vent que las maganha,
Coma al entorn dels vièlhs masucs,
Mas las menudas de la sanha
Fan lo renom dels bèdres sucs.

Zefir Bòsc

Per sa lenga e per sas costumas (n°111)

Per sa lenga e per sas costumas, cada pòble
A lo dever de se quilhar
E n'es qu'un bastard sens estelat de sang nòble
Lo que s’en daissa despolhar.
La libertat d'escriure e de parlar sa lenga
Se deu pas demandar jamai:
Se deu pas demandar, z'enfants, cau que se prenga,
Sens dire a degun: se vos plai!...

Arsèni Vermenosa

Montsegur (n°110)

Quand lo lenhièr orresc flambèt a Monsegur,
faguèt en tèrra d’òc tant espesa fumada
que la nòstra memòria encara es entrumada
e qu’avèm un sadolh de viure dins l’escur.

Sèt sègles son passats dempuèi un tal malur,
mas com s’èra d’aièr, Occitania aimada,
per besonh de claror avèm l’anma asimada,
e seriá temps de véser au cèl un pauc d’azur…

Davant lo ròc sacrat ont dormís Esclarmonda
sèm venguts esperar amb una fe prigonda
que seràn remendats los crimes istorics,

per que torne florir nòstra anciana alegria
e sián glorificats los aujòls eroïcs
cremats en aparant l’occitana patria.

Prospèr Estieu

Epistòla au medish (n°109)

Puish doncas que plasut vos a
ritmes en gascon compausar,
de mi vos n’èratz pas estat
en vaganau sollicitat
a préner la causa damnada
de nòsta lenga mespresada.
Damnada la podètz enténer
si degun non la vòu dehéner :
cadun la leisha e desempara,
tot lo món l’apèra barbara
e, qu’es causa mès planhedera,
nosauts-medish nos trufam d’era.
O praube liatge abusat,
digne d’èster despaïsat,
qui leishas per ingratitud
la lenga de ta noiritud
per, quan tot seré plan condat,
apréner un lengatge hardat,
e non hès conde de l’ajuda
au país naturau deguda.
Aquò b’es, a plan tot pensar,
son país mau recompensar
mès, de ma part, jo’vs asseguri
e religiosament vos juri
que jo’scriurèi damb veeméncia,
no’m cararèi, n’aurèi paciéncia
dequiá que siam tots acordats
e d’ua conspiracion bandats
per l’onor deu país sosténguer
e per sa dignitat manténguer.
Non pas d’espasas agusadas,
ni lanças de sang ahamadas :
òm sap pro que l’arnés lusent
nos es de natura plasent
e que’u sabèm plan maejar
qui nos ven tarabustejar ;
mès au lòc de lanças ponchudas,
armem-nos de plumas agudas
per ornar lo gascon lengatge,
per qu’òm presique d’atge en atge :
« La gent, tan bèra parladora,
com en armas es vencedora ! ».

Pèir de Garròs