Quand lo lenhièr orresc flambèt a Monsegur,
faguèt en tèrra d’òc tant espesa fumada
que la nòstra memòria encara es entrumada
e qu’avèm un sadolh de viure dins l’escur.
Sèt sègles son passats dempuèi un tal malur,
mas com s’èra d’aièr, Occitania aimada,
per besonh de claror avèm l’anma asimada,
e seriá temps de véser au cèl un pauc d’azur…
Davant lo ròc sacrat ont dormís Esclarmonda
sèm venguts esperar amb una fe prigonda
que seràn remendats los crimes istorics,
per que torne florir nòstra anciana alegria
e sián glorificats los aujòls eroïcs
cremats en aparant l’occitana patria.
Prospèr Estieu
