Sus questa terra
Coma marchave dins la campanha, per los chamins entre los champs de blat e las boiges plenas d’ajòcs e de faugiera, me venguet quela idea : Que fau-ieu sus la terra ? — Dirai pas mielhs quand serai mort :
Que fasia-ieu sus terra ?
Sus questa terra, onte los prats senten melhor que las dròllas en flor, e las dròllas melhor que la rôsa novela, e la ròsa melhor, que se duebre a penas o que tombe permieg la chalor, e la ròsa melhor que lo vent de la terra.
Ço qu’ai vist, e ço qu’ai pogut auvir.
Lo merle en naut de la ramada, avant la plueia de prima, dins lo demieg-solelh qu’eschaquilha los uelhs, per-dejos la demieg-nivol, tal un borlhon de lana blancha o de lana bura...
Ço qu’ai auvit, e ço qu’ai vougut dire.
(E que ne saubria pas). Las ranes coma chantaria l’aiga de la comba, las fonts laschadas dins lo verd daus greissons e de la raponcha, coma una sola fuelha verda que chantaria per lo plaser de viure.
Ço qu’ai dich, e ço qu’ai vougut far...
E mon còrs tot sole coma una fuelha verda que voudria chantar, mon arma pus sola que tota fuelha verda, dins la flamba secha de l’estiu. Mon arma pus secha que ponch ’na fuelha verda, au lanç de l’ivern.
E çò qu’ai ’gut sus terra :
Un còrs de charn, mens de solelh que de ròchas, per sufrir, dins l’espessor dau sang e de la suor ; una arma per sufrir, de n’esser pas dins son pais, d’esser estrangiera.
E çò qu’ai ’gut d’enguera,
l’amor, l’amor d’aimar l’amor, mai que res sus la terra ; l’amor de qui m’aimava pas, Annilh d’enguera. Melhor, melhor que las melhors ròsas, que lo vent de la terra e melhor
que çò qu’ai ’gut d’enguera,
per mas mans gialadas la chalor de la brasa e l’ombra daus bòscs verds, l’abric daus bruaus e lo solelh de la darriera, e l’amistat de mos amics que ne demanden res, mas que los aime.
— E çò qu’ai ’gut d’amor, Annilh,
dija-zo me sens rire, Annilh ma font, ma perduda, mon aiga de prima, si quo valia de viure ? Si n’era per l’ombra daus bòscs, e la ròsa novela, e lo brut que fasian las ranes, lo solelh de la mòrta-sason e l’amistat de mos amics — e l’amistat daus chens, que ne demanden res...
Marcela Delpastre
