I
Ò ! Coma son tristes eths camps :
ne mareis, n’arrises, ne cants…
E eras maisons, coma son tristas :
ne vièlh, ne mainat a eras vistas…
E eths camins coma son desèrts :
non s’i ve mes sonque lusèrps…
E quina mort per ’ras camièras :
ne brut d’esclòps, ne son d’esquèras…
E per darrèr quin i hè lèu…
Ò mon Dieu, gardatz-nse de flèu !
II
Ò ! siquenon, deishatz-nse aténher…
Que valerà lhèu mélher, ò Sénher !
Deishatz ! … e que era arraça d’òc
arcébia, enfin, eth darrèr cròc !
Qu’abaishe eth cap e que s’esténia !
E qu’arren mes non se’n enténia !
Pus qu’autant plan quand tot s’acreish,
s’arrosèga, era, e s’estareish…
Pus qu’autant pòc non sap manténguer
eth sué bon dret, ne hè’u se ténguer !
III
Qu’èm un sarròt deths de qui cantan
eth noste endret e de qui’u vantan :
Endret d’amor e de cèu clar,
de qui era istòria e pòt parlar
E l’ont eras anmas son cautas…
- Ailàs ! perqué non i son mes hautas ! –
E s’èm estats tant quauquarren,
quin se hè que non siam arren ?
e que vau qu’òm sia estat mèstre
quand òm se tròba a vailet èstre !...
IV
Endret matat qui s’en arrenja
sense aprestà-s tà ’ra arrevenja,
endret qui sense arreguitnar
s’ac dèisha a bèths drins tot panar :
eth nom, eth us, dentiò ’ra lenga…
No’a pas dret a qu’òm lo sostenga,
e non merita, un tau endret,
que prénia eth Cèu partit per eth !
Tà’u qui non sap balhar crenhença
non pòt valer nada planhença !
Filadèlfa de Gèrda
