Ai corregut coma el per combas e travèrs ;
mas, dins l'afiscaclon de la jovença fada,
lèbres e perdigals dostan a ma pensada
lo leser de cercar de rimas. Mai que mai,
aquò's darrèr los biòus e la fedas que n'ai
culidas per nosar la garba que vos mandi,
mics...
Lo bèl solel d'estiu rajòla ; alandi
lo cledon : acaumats, cap-baisses, los vacius
s'alargan ; lo can japa e galòpan de brins,
e las lors coctas an tot còp d'estrementidas
per fòrbandir lo vòl de moscas enguerrides.
Anam a la Devesa, a Nèjun, al Combèl ,
Forcat, a la Font-Longa ; e pertot lo tropèl,
dusca al Camp de Cadriu, pel quite Claup, se garda
sol... Entrement lo pastre acomença una ausarda
passejada al païs dels libres rèire-vièls
ont tènon pensaments e gauchs sempre novèls.
Per tot dire, lo lum de l'alba que capinha
tèrmes e retenals, pradas e rengs de vinha,
e s'i pausa nimai lo rire al morrisson,
o lo mirgalhadis dels solels-colcs d'auton
qu'òsca lo blau ridèu d'arbres sus las auturas,
menèron plan sovent mon èime en de pasturas
ont butan pas lors biòus Vergili o Teocrit.
Or, a'n bèl se galaminar, lo meune esprit
se'n tòrna de contun a l'òrt de poesia.
Amics, l'avèm amassa, amb quala cobesia !
seguit de cap a fons dins las escòlas !... Mas
una pariva trastejada apària pas
aquelas de l'estiu al pè d'una garrosta :
demandatz al cabrit se la gaissa que brosta
al campèstre val pas cent còps mai que la de
la grépia ?... Aquital donc teniai en mon poder,
dins tot lor audi natural e dusca al trufe
Omèra e son Caddèt, Villon, Ronsard, lo rufe
Shakespeare, capinhaire a moments coma un rai,
La Fontaine, Racine e Chenier... Tantes, rai !
que nomi pas amai m'encanten fòrça estrofas !...
Enfin Mistral, Perbòsc, dont las dichas son gòfas
de baudor, de solel e d'èime pairugal.
Al lum de la rason que ten lo Martegal
e la man dins la man d'un bèl poèta savi
qu'enregava pel flac boieròt, començavi
d'ensajar de tenir l'esteva... Mas envèrs
de rimar, cèrca-me de que dire : lo vèrs
que mòlla los pantais coma lor rauba flèunha,
trigòssa se vestis una pensada tèunha.
Lo jovent coneis res de la vida : pòt pas
ne sègre los draiòls d'un segur e bon pas ;
bordons espeliràn del cor a bèl abonde
quand l'òme aurà batut las estradas del monde...
Lo poèta es la maire ardorosa del cant :
lo pòrta dins son èime un briu ; ne viu davant
de lo mandar florir sus las pòtas umanas.
Tant-ben subre'l papier de bada, meu, t'afanas !...
Qual sab los còps, atal, mos vèrs an avalit
de colèra, davant lo colcant tròp polit
al cèl, mas trum darrèr ma ploma maladrecha !...
S'encara sabiai pas coma un vèrs s'aprofecha !
Paure garrèl davant los revolums del bal !
Tu, rimejar, quand pòdes veire que Mistral
al trelutz de la mar abeluga son dire,
agachar Vincenet e Mirèlha se rire,
te pèrdre al corredor escur ont se gandis
Nèrta qu'un pacte irètge i clava'l Paradis ?
Per prendre la volada, espèra d'aver d'alas !...
Ara ai franhat, amics, de las combas mairalas
e rimi de languina, ailàs ! qu'ai plus leser
d'espiar ont cantaràn perdics aqueste ser,
de cercar grel, formiga o ligosta per tèrra.
Jès ! res ven plus me trebolar coma un còp-éra !
Son tant luènh, mos vacius, amai aquel lapin
que repetinga, alisa al sèti un nasson prim,
s'estrementis d'una japada dins las brossas
e fuch, floqueton blanc, dins las palengras rossas !...
lo cledon : acaumats, cap-baisses, los vacius
s'alargan ; lo can japa e galòpan de brins,
e las lors coctas an tot còp d'estrementidas
per fòrbandir lo vòl de moscas enguerrides.
Anam a la Devesa, a Nèjun, al Combèl ,
Forcat, a la Font-Longa ; e pertot lo tropèl,
dusca al Camp de Cadriu, pel quite Claup, se garda
sol... Entrement lo pastre acomença una ausarda
passejada al païs dels libres rèire-vièls
ont tènon pensaments e gauchs sempre novèls.
Per tot dire, lo lum de l'alba que capinha
tèrmes e retenals, pradas e rengs de vinha,
e s'i pausa nimai lo rire al morrisson,
o lo mirgalhadis dels solels-colcs d'auton
qu'òsca lo blau ridèu d'arbres sus las auturas,
menèron plan sovent mon èime en de pasturas
ont butan pas lors biòus Vergili o Teocrit.
Or, a'n bèl se galaminar, lo meune esprit
se'n tòrna de contun a l'òrt de poesia.
Amics, l'avèm amassa, amb quala cobesia !
seguit de cap a fons dins las escòlas !... Mas
una pariva trastejada apària pas
aquelas de l'estiu al pè d'una garrosta :
demandatz al cabrit se la gaissa que brosta
al campèstre val pas cent còps mai que la de
la grépia ?... Aquital donc teniai en mon poder,
dins tot lor audi natural e dusca al trufe
Omèra e son Caddèt, Villon, Ronsard, lo rufe
Shakespeare, capinhaire a moments coma un rai,
La Fontaine, Racine e Chenier... Tantes, rai !
que nomi pas amai m'encanten fòrça estrofas !...
Enfin Mistral, Perbòsc, dont las dichas son gòfas
de baudor, de solel e d'èime pairugal.
Al lum de la rason que ten lo Martegal
e la man dins la man d'un bèl poèta savi
qu'enregava pel flac boieròt, començavi
d'ensajar de tenir l'esteva... Mas envèrs
de rimar, cèrca-me de que dire : lo vèrs
que mòlla los pantais coma lor rauba flèunha,
trigòssa se vestis una pensada tèunha.
Lo jovent coneis res de la vida : pòt pas
ne sègre los draiòls d'un segur e bon pas ;
bordons espeliràn del cor a bèl abonde
quand l'òme aurà batut las estradas del monde...
Lo poèta es la maire ardorosa del cant :
lo pòrta dins son èime un briu ; ne viu davant
de lo mandar florir sus las pòtas umanas.
Tant-ben subre'l papier de bada, meu, t'afanas !...
Qual sab los còps, atal, mos vèrs an avalit
de colèra, davant lo colcant tròp polit
al cèl, mas trum darrèr ma ploma maladrecha !...
S'encara sabiai pas coma un vèrs s'aprofecha !
Paure garrèl davant los revolums del bal !
Tu, rimejar, quand pòdes veire que Mistral
al trelutz de la mar abeluga son dire,
agachar Vincenet e Mirèlha se rire,
te pèrdre al corredor escur ont se gandis
Nèrta qu'un pacte irètge i clava'l Paradis ?
Per prendre la volada, espèra d'aver d'alas !...
Ara ai franhat, amics, de las combas mairalas
e rimi de languina, ailàs ! qu'ai plus leser
d'espiar ont cantaràn perdics aqueste ser,
de cercar grel, formiga o ligosta per tèrra.
Jès ! res ven plus me trebolar coma un còp-éra !
Son tant luènh, mos vacius, amai aquel lapin
que repetinga, alisa al sèti un nasson prim,
s'estrementis d'una japada dins las brossas
e fuch, floqueton blanc, dins las palengras rossas !...
Silvan Toulze
