La mòrt e la misèria, mestres d'aici-bas
par doman an 'pelat quau qu'i z-aime ;
z-an pres sa paubra charn
dins daus linçòus de freidura
la mòrt e la misèria...
Mes quau qu'i z-aime
de tant vedre batalhat
contra los vents e contra lo temps
m'a balhat la sabor dau coratge ;
par sa man sarrada dins la mia
a l'ora de sa quita pardeson
m'a tornat lo gost de viaure
quau qu'i z-aime...
Dins la chalor de sos dets marfies
e la bruslason de sos oelhs espaurujats
z-ai coneissut la flor d'amor,
'n estivada que pas v-un uviarn
ne poguessa deisseparar de mon chamin,
dins la chalor de sos dets...
Per tant que s'encharnessa la dolença
jamai 'la n'eissendrá nòstra memòria :
las oras fujidissas de la jòunessa
si-be-tot las oras lenas dau vielhum ;
los pas enchadeissats a la riba dau temps
jamai ne faran eissubliar
la fòrça doça de l'amor,
per tant que s'encharnessa la dolença...
Res n'es de cranhir dau silence,
nòstre temps a passat
que nos portet le dòu de l'eternitat
e nos guinhet a pas menuts
la vana colera de nòstres dires ;
res n'es de cranhir dau silence...
Un jorn partant
i tornarai trobar quau qu'i z-aime ;
sens lassiera, sens desesper
mon còrps descharnit
se despendrá dau ventre dau monde
e 'nirá bisar la lutz daus Diaus
ante lai tornarai trobar quau qu'i z-aime.
Maria Irina Auledre
