T'ai cantat, ai cantat tos ivèrns aboriús
Mon país e tos prats acaptats de vacivas
E tas combas, e tas montanhas agradivas,
E tos tèrmes fuelhats, atintats sus dels rius.
Dels rius candes e clars, e frescòts e tan viús !
Ai cantat tos drelhièrs nauts e prims ont las grivas
Váun picorar, jos la nèu, las adrelhas tardivas ;
Ai cantat lo cièu blu de tos gentes estiús.
Aquò fach, me soi dich : De qué váu cantar g-ara ?
Mès, vals autres país, quand ai virat la cara,
Mos pès aviáun pres raiç dins lo sòu auvernhat.
Ai sentit que, sus ieu, pesava una cadena,
Ò mon país ! e que dins ta rufa codena,
Demorarai totjorn plantat com'un vernhat !
Arsèni Vermenosa
