Dèisha l’arròsa a l’arrosèr,
Se la trencas, que’s va morir.
Que n’a maucòr, l’arrosinèr
Quan pica a mòrt quauque vielh pin.
T’arregaudirà la floreta
De son perhum, de sas colors,
Mes dèisha la sus la branqueta,
Entà que donc tuar las flors ?
Dèisha l’ausèth dens lo son nid,
Dens la gàbia ne’u clavis pas.
Dens l’aire, libre e esberit
Que harà lèu sos permèrs pas.
Veiràs quan desplegue las alas
De cap au so, compreneràs
Que n’ei pas hèit tà l’esclavatge,
Dèisha’u partir, ne’u clavis pas.
Dèisha lo paisan a la tèrra,
La vila qu’ei trop trista entà d’eth.
Quan s’i poderà ganhar hèra,
Que si sentirà a l’estret.
Non i a mei bèra catedrala
Que la lana dab sos grans pins.
Deu matin dinc a l’escurada,
Qu’i pòt pregar, saunejar drin.
Que ditz lo nom de tot çò qu’aima,
Lo bestiar, lo camp e lo cèu,
Tà d’eth tot aquò qu’a ua amna,
Dens lo son còr que hica mèu.
Qu’ei aquí qu’a aprés a víver,
E que la dit lo pinhadar :
« Que soi jo lo mei gran deus libes,
Que t’ensenhi la libertat ».
