O maires (n°20)

O maires, maires, ma' valaas de l'aire
setz, un pauc e tot, la resta:
gaire!
N'a que dien: "pas pas" e
son lhi paires:
disetz: "Mah mah", vosautras que setz maires;
n'avetz suaa la front, possat
l'araire;
n'avetz desverumats
bo lo varaire
e clartrat bo lhi uelhs cròi lo
borre ai caires:
n'avetz fach sòrres lhi fremas e
lhi òmes fraires,
a l'istat fuec setz estaas nòsti
abeuraires,
e a l'uvèrn sensa brasa lhi
abrasaires,
per nòstra fam n'avetz cerchat
lhi asaires;
ente la tofa, n'éretz
lhi ventolaires,
setz estaas tot un bo
vòstri debanaires;
fasie bon lhi pascatges
bu lhi chabraires;
n'avetz triats per nòstre mond
triaire;
n'avetz chamats bo la
vòutz di pistaires.

Tòni Baudrier

Autostrada Los Sarrasins / Bordèu (n°19)

Cristina dei mauvalats
dins mon camionàs que vai querre la mar granda
ton sèxe de persègue
e de tabat verdau
fai sei païsatges de pluèjas nusas
a l'entorn de mon viech
confle
confle coma merinjana au pimentòli

macarèl Cristina
ta boca de cerieras foscas vai lèu emmantelar
o sabe
mon deliri de descauma e de benzina

Felip Gardy

Qui voú saber qu'es aquò que d'aimar (n°18)

Qui vòu saber qu'es aquò que d'aimar,
Venga entà mi hèr son aprentissatge,
Jo li dirè qu'aquò n'es qu'ua mar
Calma tantòst, tantost plea d'auratge.

Aquò's un mau qu'òm non gausa blasmar
Ni se faschar que ns'apòrte daumatge :
Aquò's quaucòm qu'òm non pòt exprimar
que salh deus uelhs de quauque bèth visatge

Si tu'n vòs donc èster plan avertit,
(Lo bon Abat es qui Monge a patit)
L'amor no's pòt pintrar per poesias,

O, per lo mens, de las colors qu'i cau:
Mès, per conéisher o son ben o son mau,
Cau qu'amorós coma jo som, tu sias.

La cançon de la balena (n°17)

Aicí la Balena.
Es a engolir lo Marin
mai que mai desgordidàs
e coquinàs.
Aicí tanben lo radèl,
e lo cotèl,
e las bretèlas
que deves pas
jamai
oblidar
Los daquòs
amb de botons
son las bretèlas
del Marin.
A costat,
pòdes pas véser
lo cotèl.
Lo Marin
es sul radèl,
mas lo radèl
a caplevat
sus un costat,
tant i a
que pòdes pas
véser grand causa.
Lo daquòs blancolin,
a costat
de la man esquèrra
del Marin
es un tròç de fust
que n'assajava
de far avançar
lo radèl
quand la Balena
arribèt.
Lo Marin
se sonava
Monsen Enric-Albèrt Bivvens,
(marin patentat).
Lo Peissonèl Desgordidonèl
jol ventre
de la Balena,
si que non
l'auriái dessenhat.
La mar
sembla tan bologadissa
per çò que la Balena
I'aspira tota
dins sa gargamèla
per aspirar tanben
Monsen Bivvers
e mai lo radèl,
e mai lo cotèl,
e mai las bretèlas.
Te cal pas jamai
oblidar
las bretèlas.
Aicí la Balena
qu'es a cercar
lo Peissonèl Desgordidonèl
que s'amaga jol Pompidor
de las Pòrtas de l'Equador.
Aquel Peissonèl
Desgordidonèl
se sonava: Espilla.
S'amaga
per las raices
de l'alga bèla
que creis
davant las Pòrtas
de l'Equador.
Ai fachas
aquelas Pòrtas
de l'Equador.
Son totjorn barradas.
Lo daquòs en forma de còrda
d'un band a l'autre
es lo quiti Equador.
E çò que revèrta de rocasses,
son dos gigants:
Moar e Koar
que gardan l'Equador.
Sone les
que faguèron
los images ombrats
de las Portas de l'Equador
e que gravèron
totes los peisses que coetejan
de per dejós aquelas pòrtas.
Los peisses amb un bèc
se sonan:
Delfins amb bèc.
E los autres
amb un cap estranh
se sonan:
Verdons-martèl.
La Balena
a tornat trobar
lo Peissonèl
Desgordidonèl
pas qu'après
sa passa ernhosa:
es alara
que se tornèron amistançar.
Quand son ennegresits
los fenestrons
de ton batèu
pel marrit temps,
quand lo batèu
fa: wop!
de desesper,
que tot un cadun
n'es amar,
quand los bagatges
fan pas que lisar,
a metent tot
sens dessús dejós,
quand la Mama te ditz:
— Vòls te calar?
quand tot lo mond
semblan pintats,
siás.
essent pas al Sud,
essent pas al Nòrd,
Cinquanta Nòrd, Quaranta Oèst.

Provènça (n°16)

Li mots que li vòle son delembrats
Dins lo gorg de la carn d’un pòble,
La mar estrementís li barris de l’oblit,
Lo silenci s’escond dins lo silenci.

La negra nuech li vei cercar dins sa combor
L’aiga de rais qu’espèra
Entre es amont que jòga l’aura
E per l’amara gaug dis aglas.

Un sòmi li mourà, ma sobeirana,
lume resclaus, sòmi d’esclau,
E dins un rec de lutz sensa cadenas,
Estèla e paga e gaug serà tot çò perdut.

Enric Espieut

L'ai vist (n°15)

L’ai vist. E s’arodèlan elei a meis entorns,
desempuèi, que frairejan amb ieu. Son ombra aviá
chaspat la sieu cara que de rire cantava d’esperela
e sensa resson.

Anava que dançava un enfant encara, un masclon
pas’ncara.

Un pas, cauças blancas, camba leuja, seguissiá
lo trepador. Èri tancat. Un diamant fugitiu respondeguèt
a mon agachada : èra esmeravelhada, suspresa,
e son anar – lo sabes pas delembrar, còr – contunhèt
sensa de ieu, pavana qu’abraçavi de veire entre
s’esperlongava.

Michel Miniussi

A la Marianna d'Auvèrnha (n°14)

La vòle, la Marianna ;

La vòle, mai l'aurai !

Coma un ferrat de coire esquiçat un bocin,

E que pèrd tot son lustre al fons d'una solharda,

Tu, ma lenga, aviás bèl èstre genta e galharda,

Te caliá plan quauqu'un per te far sterlusir.

leu t'ai fretada : jos la posca e las rantièlas,

Ton coire tan polit que se vesiá pas plus,

Torna lusir, coma lusís dins Io cièl blu

A bocada de nuèch, l'òrt clar de las estièlas.

Semblaves, per te mièlhs comparar, Cenrasson:

Rauba de cambalòt, morralhada, pè-nuda,

Ouau diantre que t'aurà, d'aquel temps, coneguda,

Pòt dire qu'aviás pas un èr d'estrafoisson ?

Mès un bèl matin, ieu, coma una nòvia aimada,

Te menère pel braç, a la fònt, jols garrics,

Ont la brossa, lo tim e les ginèsts florits

Perfumon l'èr de lor sauvatja reboeimada.

Dins l'aiga canda e que tòca res de vrenós,

Car regiscla del ròc e sul sable s'alanda,

E sol, lo rossinhòl l-i beu, dins l'aiga canda,

Lavère tos pieus d'aur, ma miga, e tos penons.

Lavère tos penons, ta cara e tas manòtas,

E, quora te veguère al capièu d'un torrèl,

Prenguère tos pieus d'aur per dels rais de solelh,

E per un fresc parelh de majofas tas pòtas.

Te culhiguère alèra una guèrba de flors,

Non pas de las flors d'òrt, mès de las flors de landa,

Al bavarèl te'n estaquère una guirlanda,

E veguère tos uèlhs tan blus confles de plors;

Confles de plors de jòia aquò's la vertat, diga ?

E quand t'ès miralhada al miralh de la fònt,

La ròsa del bonur a florit sus ton frònt,

E ton cur a batut per ieu, ma doça miga.

Ara, amb ton palholet plen de ribans, sul cap,

Tos esclopons que traulhon a pena la codena,

E les quatre torns d'òr de la lònga cadena

Que pindòla dins ton bavarèl floricat,

Ambe aquò, n'as pas plus l'èr d'una pastoressa,

E lo monde parpand, qu'ara te coneis pas,

De te veire a mon braç, soreis e ditz tot bas:

Quò's un nòvi que passa aval amb sa mestressa.

Miga, quau z-auriá dich, quand totes a l'ostau

Te cantavon : Vai, vai te lavar, camaisada !

Tu, la Marianna baulha, e gorla, e morralhada,

Quau z'auriá dich qu'un jorn seriás cambiada atau ?

La Camaisada aüèi n'es pas plus ta borrèia I

Quò's La Marianna, quò s la vòle, mai l'aurai !

Que d'aras en avant, miga, te cantarai,

Ò Marianna d'Auvèrnha, ò tu, nòstra Mirèlha !

Car la fònt ont ton frònt ròsa s'es atintat,

Ton frònt ròsa coma la flor de la pavia,

Aquela fònt, aquò's la fònt de Poesia,

Quò's la fònt de Jovença e d'Immortalitat.

Arsèni Vermenosa