A la Marianna d'Auvèrnha (n°14)

La vòle, la Marianna ;

La vòle, mai l'aurai !

Coma un ferrat de coire esquiçat un bocin,

E que pèrd tot son lustre al fons d'una solharda,

Tu, ma lenga, aviás bèl èstre genta e galharda,

Te caliá plan quauqu'un per te far sterlusir.

leu t'ai fretada : jos la posca e las rantièlas,

Ton coire tan polit que se vesiá pas plus,

Torna lusir, coma lusís dins Io cièl blu

A bocada de nuèch, l'òrt clar de las estièlas.

Semblaves, per te mièlhs comparar, Cenrasson:

Rauba de cambalòt, morralhada, pè-nuda,

Ouau diantre que t'aurà, d'aquel temps, coneguda,

Pòt dire qu'aviás pas un èr d'estrafoisson ?

Mès un bèl matin, ieu, coma una nòvia aimada,

Te menère pel braç, a la fònt, jols garrics,

Ont la brossa, lo tim e les ginèsts florits

Perfumon l'èr de lor sauvatja reboeimada.

Dins l'aiga canda e que tòca res de vrenós,

Car regiscla del ròc e sul sable s'alanda,

E sol, lo rossinhòl l-i beu, dins l'aiga canda,

Lavère tos pieus d'aur, ma miga, e tos penons.

Lavère tos penons, ta cara e tas manòtas,

E, quora te veguère al capièu d'un torrèl,

Prenguère tos pieus d'aur per dels rais de solelh,

E per un fresc parelh de majofas tas pòtas.

Te culhiguère alèra una guèrba de flors,

Non pas de las flors d'òrt, mès de las flors de landa,

Al bavarèl te'n estaquère una guirlanda,

E veguère tos uèlhs tan blus confles de plors;

Confles de plors de jòia aquò's la vertat, diga ?

E quand t'ès miralhada al miralh de la fònt,

La ròsa del bonur a florit sus ton frònt,

E ton cur a batut per ieu, ma doça miga.

Ara, amb ton palholet plen de ribans, sul cap,

Tos esclopons que traulhon a pena la codena,

E les quatre torns d'òr de la lònga cadena

Que pindòla dins ton bavarèl floricat,

Ambe aquò, n'as pas plus l'èr d'una pastoressa,

E lo monde parpand, qu'ara te coneis pas,

De te veire a mon braç, soreis e ditz tot bas:

Quò's un nòvi que passa aval amb sa mestressa.

Miga, quau z-auriá dich, quand totes a l'ostau

Te cantavon : Vai, vai te lavar, camaisada !

Tu, la Marianna baulha, e gorla, e morralhada,

Quau z'auriá dich qu'un jorn seriás cambiada atau ?

La Camaisada aüèi n'es pas plus ta borrèia I

Quò's La Marianna, quò s la vòle, mai l'aurai !

Que d'aras en avant, miga, te cantarai,

Ò Marianna d'Auvèrnha, ò tu, nòstra Mirèlha !

Car la fònt ont ton frònt ròsa s'es atintat,

Ton frònt ròsa coma la flor de la pavia,

Aquela fònt, aquò's la fònt de Poesia,

Quò's la fònt de Jovença e d'Immortalitat.

Arsèni Vermenosa