Li mots que li vòle son delembrats
Dins lo gorg de la carn d’un pòble,
La mar estrementís li barris de l’oblit,
Lo silenci s’escond dins lo silenci.
La negra nuech li vei cercar dins sa combor
L’aiga de rais qu’espèra
Entre es amont que jòga l’aura
E per l’amara gaug dis aglas.
Un sòmi li mourà, ma sobeirana,
lume resclaus, sòmi d’esclau,
E dins un rec de lutz sensa cadenas,
Estèla e paga e gaug serà tot çò perdut.
Enric Espieut
