Se pèrd la nuòch (n°117)

Es coma se tot un pòble
Amb tu s'èra calat

Tornat al silenci de las caladas
A l'anar suau de las formigas

Desvariat cèrca son jogaire d'autbòi
Lo que lo fasiá cantar e l'encantava

Aqueste matin plora lo Causse
Son pastre estelat

E vai, trèva de nuòch
De lumen lum, orfanèu

Dins lo cèu de tos uòlhs
Se pèrd la nuòch e nòstras espèras

Nos demòra ton dire qu'escandilha
Per nos acompanhar sempre per camins bartassièrs

Joan Pau Creissac

Cant Primau (n°116)

Auròst tà Bernat Manciet

Mira, en Patmòs, eth huèc finau,
eras suas cendras.
Que's lhèvan ja, sornassas, lindas,
totas amassa arren que Cendra ;
e totun ja eth güèlh auçat
ath Pilar deth ton còr perdut,
qu'aganta, eth lum, un Jutjament
qui te'n deisha escrumèra ens lo Vagat Divin,
lèrmas de mar ath montar suberbèth
deth blu crit ton en celestiau sepulcre.

Er'ombra aimada dera Dauna, dab tu,
gras après gras, long dera casta escala,
en çò d'etèrns e mius recòrds hicada,
que cava,
recòrds deth hrair deth Bocau e deth Peugue
tot arrugent ta desliurança brava.
Hilh deth Senhor, umble e siu servidor
que te'n vas tu, trobaire,
ja qu'eth ton crit tostemps e'ns arrenvia,
d'aqueth abís estant,
ath Cant Primau deth Matin deths matins,
ar'esplendor deth Miralh deths miralhs.

Franc Bardòu

Fabulòta del rei blau (n°115)

Atau l'acès que demorè vuèit
Sonque un so gran de junh
Qui degun n'escota pas mèi
Aqueth rei blau entestat de bèth
Abans que s'acampe son ivèrn
Dab un hred pregond navèth
S’arronsè de dus còps de punh
Lo batèu, l'escaire e la vit divenca
Per dessús l'espatla adromida
Deu son fluvi negre d'in-hèrn
Se trocè dens d'alas blancas
Pr'amor deu vent long glaçat
E en mièi deus pins e arramas
Lo gojat triste shens som ni hami
Vadut mut dens lo batahòri
S'arrevomit los mèstes deu combat
Qui susvelhan sa jassa lusenta
Trèits de mort passan e passan
Montats sus d'agulhas longas
Dens l'estonament de sas lanas
Los cants purmèrs engolits pesan
Suu sable e onas verdas veudas
Sonque lo buf leugèr de sas palomas
Pòt escartar l'aset deu plavusquèir
De l'espatla alebada deu rei
Dus cans de rota vièlha
Que's son totun aparelhats
Apèran d'autes cans desbrembats
Venguts d'ua prada dejà hreda
E cadun que's ven cochar
Shens chepic shens tremolar
Au ras deu son daunejant
S'estón aciu lo nas lhevat
Cap a la vath l'uèlh claverat
Se cau s'avançaràn en lairant
Dinc a la guèrra qui s'amaga
Jos la palha perhumada

Danièla Estèbe-Hoursiangou

Max Roqueta (n°114)

Lo vièlh aver de nòstres somis caparruts
ven d'acabar la dralha de l'estiva
e çai demòri sol esperdut dins lo ser.

Max aviam revirat l'evangèli de Joan
e nòstra lenga se'n trobava nòva
a l'auçada de ton desir

Ara dabans ton ataüc
vaquí que me traucan lo còr
los mots manèls que parlavan de Dieu

Joan Maria Petit