La fina estèla nevenca
a saquejat son mantèl
e la calm, aduèi, relenca
en esclafant lo branduèlh…
Benlèu genta, amai polida
es la poscada del gèl,
miralha clar l’espandida
quora s’esclaira lo cèl !
Mas l’ivèrn cambia, tarrible,
quand del Cantal ven lo buf
de l’eicirada e son tible
que tot arrasa sul tuf !
Jos aquel ventàs que burga
per deguns seriá pas bon,
tant mai se la prèissa furga
de sortir del siu canton !
Car la blanca escampilhada
ont la cisampa a bufat,
encongièira la calada
traita venguda pel fat !
E la mòrt claufís d’un saile
lo que s’es adventurat ;
alai luènh, lo plang d’un graile
sonarà pel esmarrat !
La nèu freja d’ivernada
aconsomís nòstre Aubrac,
bona es pas, la passejada
quand s’entrèva lo blanc Drac !
Zefir Bòsc
