Se podiás legir la paja dubèrta
Al còr d’un angèl
Diriás qu’un nenin es lo grand poèta
De l’amor fidèl
Se podiás sentir, a mon sen culida
Ma diusenca flor,
Diriás qu’una dròlla es ròsa polida
A ton òrt d’amor.`
Se podiás ausir, l’ama benesida
Mon cant tindarèl
Diriás qu’un drollet al nis de la vida
Es un gent aucèl.
Mas totjorn, mai plond, s’amaga soleta
La viventa flor,
Totjorn s’amudís sus nòstra boqueta
Lo bèl cant d’amor.
Totjorn nòstre còr se vòl lo grand mèstre
Del siune secrèt ;
Crida pas jamai, al vent del campèstre
Tot çò que faguèt.
Fasètz trelusir las vòstras estèlas
O mos paures uèlhs
Engruna mon còr, de cançons novèlas
De cants tindarèls.
Doças coma mèl, simpletas, polidas,
Lindas flors d’amor,
Flambejatz dins l’òrt ont sètz espelidas
En aquel bèl jorn.
O clar festenal, siás la solelhada
Que fa, las cançons,
Dins lo prat que nòl, prene la volada
Ambe los potons.
E dins ton ostal, ont l’amor convida
Uèi coma deman
Culís mos tresaurs, tu reina amarmida
Ma doça Maman.
Jòrdi Girard
