Aiga clòta e neblalha au fons dels èimes
lo desespèr grandàs de la palús
s’ufla de bèus silencis viradisses
dins lo groüm de nòstras consentidas
rauset, dins l’aura, fiblarèl
coma nòstras destinadas d’orguòlh e de fanga...
e detràs i a aquela set
la lutz que se cèrca un camin.
Joan Frederic Brun
