Te vèsi, ombrejat de lutz serva, mas liure,
ambé tos ponhs de carn e tos cretges de siure.
Te vèsi, embugat de foliá-recaliu,
dubrir mans, barrar pòts, e caminar romiu,
pès-descauç dins la carce e nauchièr en espèra.
Te sènti, atalentat de tota fam sus tèrra,
quichant lo cadenàs sens tibar los pecols.
Entre los presonièrs, siás milanta. Siam sols.
Te vèsi quora vas, rufa velhada d'arma,
partatjar las ansiás d'un jovent fins a l'arma,
condemnat a la mòrt coma un Crist-maufatan,
e bel a ne'n morir sus son pitre de sang.
Lo rebat de sos uelhs dins tos uelhs fa que siscla
lo darrièr crit de vida, avans l'escur que giscla.
Trencan lo cèl d'aquel raubador de vint ans.
Siás dins ton ombra, tu. La destral de tas mans
despoderada pels ligams, es poderosa
per la Revòlta Autisma e l'enarcada blosa.
Pissas tencha, sang negre, e cel, e sal, e mel,
dins l'aubre d'un còs blanc sens fuèlha ni ramèl.
Joan Pèire Cazot
