Tota la sau se sarra au canton de teis uelhs.
Lo pan que manjaràs, lo sucraràs d'amoras
e quora n'auràs pron de la set, de la nuech,
vendràs pèr beure l'auba ais fuelhas ont l'auba plora.
Entendes pus la mar dansar,
l'aiga qu'aviás en tu dins teis ragas a passat.
Navegaire escapat de la paur, deis esposcs,
prendràs la rota grisa au rescòntre de l'aiga.
Navegaire escapa de la pòu, dis espousc,
prendràs la rota grisa au rescòntre de l'auba
vèrs la terra ont la mar s'escond au fons deis potz.
L'escuma se fai flor e l'ersa que t'enrauba
n'es qu'un grand balanç arrestat
monte l'aubre que giscla a jamai degotat.
E leis masts, cregnent plus ni vent ni brefoniá,
son aquí pèr marcar lo just mitan deis ieras.
Destrias de marins que son que messoniers
remant a plen de forca au fornit deis garbieras
e de mossis cavaleiròts
sus de pechards plus fièrs que figuras de proa.
Pèr camins e campàs, vas barullar, nauchier
que portas meme plus ta rema sus l'espalla.
T'adralharà lo semafòre d'un clochier
que, dins l'auçada deis teuleis, tot drech s'empala ;
e seguiràs son ombra, a flor
e mesura que l'acorchirà la calor.
Vendràs vers ton clochier d'un movement redond
come pèr te donar lo temps d'una bordada
monte se chanja en reverència de pedon
lo salut d'una vela aclina vers l'ondada ;
vendràs come un dansaire lent
que vèi se sarrar l'ombra e grandir sa talent.
A la racina de l'ombra, come en un pòrt,
escamparàs lo ferre e ta dura cadena
aurà lo molh que fau pèr que pòsque ton còr
s'alandar sens dangier monte son vanc lo mena ;
sauprà, ton còr, qu’es estacat
aquí monte ton ferre un jorn sarà tancat.
Max-Felip Delavoet
