Entre Lèire e Mediterranèa (n°104)

Dins lo charivarin deis èrsas,
Votz aspras de la lenga embotida,
Sus l’arena doça dei montilhas,
Comencèri de caminar
Dintre lei vinhas e lo garolh1.
L’ocean. Coma viure au luenh de son encantacion ?

Tèrras ennebladas, que trevèri de còps,
Votz amarencas, lenga academurada,
Au fons dau còr me lo siáu ben gardat
L’amor de la plueja, rajòu beluguejant.
L’aiga. Coma viure au luenh de l’aiga e de la sau ?

Sus lo pendís de la garriga,
Votz trufarèlas que te denegan,
Lenga embarrada dau secrèt
Dins lei calhaus, leis argeiràs rasclaires,
Aprenguèri de pojar per totjorn.
Lo cèu. Coma viuriáu au luenh de la lutz ?

D’aquí d’ailà me fa virar lo vent,
Dins l’aiga que blanqueja
Nadarai, òc, vèrs la lenga
De mon amor que balha vida,
Sus lo rocàs de l’aiga blava,
Caminarai cap au soleu,
Dins d’olivetas grisavèrdas
Pojarai, pojarai encar.
Siáu d’Occitània. D’onte ? De la mar.

Amanda Biòt

Potons (n°103)

Pibol, fraire de l'aiga,
aiga, gaug del pibol,
escambiatz de potons jos tèrra e dins los aires
potons, a las rasics, de l'aiga josterrenca
potons secrèts e cauds dins la suaudor potenta
de la tèrra mairala ;
careça immateriala,
amont, dins la claror
dels folhacs enfrenits a l'aigueta soscaira,
potons d'ombra e de lutz
potons d'albor e de treslutz
e rajolants de cèl...
Los espèri, Pibol,
ieu, a ton ombra, aigueta.

Loïsa Paulinh

Sonet (n°102)

Brasilh ma pèth e mon amna torrada
ma he qu'es hòrta e n'èi pas 'res a créder
mon uelh que veid e ma vista qu'es hreda
l'ivèrn me crema e la prima m'es fada

segur qu'aleni e d'aura en singui nada
qu'èi còr corau e hasti qu'èi deu tede
aimar me tien e l'amor m'està tedi
pregar jo sui e mandar non m'agrada

que vui anar e que sèi tota senda
èi set de pluja e tot plàver m'es cénder
hami de chòca e tota carn m'es púder

lo ser s'estupa e estar digun m'arronda
l'auba que vad e que cerqui l'escónder
la nueit arraja e ta lutz es caduda 

Bernat Manciet

Lu lops (n°101)

Un jorn ai autres parrier s’acaba

Mas lu lops bauban totjorn

Un jorn ai autres parrier s’acaba

Ma lu lops gardan li presons

Son sortits sensa ren dire

Per tracolar e semenar la paur

Son sortits sensa ren dire

Mascarats de vergonha d’espavent

Si son jetats dins lo còr de la vila

Sensa regarjar cu èra davant

An chaplat en cada caire

Set qu’avion de sang e de carn

Son totjorn per carriera per camps

Maufidatz-vos perque segur deman

Vi caleràn coma fòl sus l’esquina

Per vi laissar sensa sang en mitan

Venètz amics anèm faire la cocha

Li estofar coma garris bastards

Per fins que pas un solet s’escape

D’aquí que vengue lo jorn deman

Un jorn coma minga autre si leva

Dai planas ai bòscs bofa lo vent

Embriacs folandran de libertat

Lo jorn si leva si cau ajudar

Un jorn ai autres parrier s’acaba

Mas lu lops bauban totjorn.

Alan Pelhon