Lo que voliá morir (n°91)

Per Joan Bodon

Davalava del carri
lo saquet dins la man
una camba puèi l'autra
l'astrada de quitran
marchava... la vila
e la carrièira escura
per demandar de vin
beure... quant de botelhas
la femna a la perfin
amb las cambas plan nautas
las potas de rasim
e las tèstas plan gròssas
e lo sèxe gorrin...
Te donarai de ròsas
de mon vergièr polit
la sentor de mon pitre
la rusca de mos dets
Dubrís-me mon amiga
s'es arrestat aquí...
La botelha acabada
de bruma dins los uèlhs
una filha velhava
una man dins son pel.
La Vèrge teis de bruma
per son enfant mitat nus
son ostal se destrantalha
son vestit se demesís
Dins l'arroïna de l'usina
los obrièrs son partits
degun l'a pas saludat
pas solament lo patron...
Una drolleta pelharda
que veniá gorrinejar
per i donar un poton
desquicèt tota sa farda.
— 11 —
Ambe ton sen dins la man
Ja me semblas nòstra Dona
La que sonavan del lach
e que los escolans d'aicí
avián cobèrta de descauma
Tanben ai paur quora venes
nusa e blanca per l'amor
que tornèssem pas trobar
los cordèls de tas cauçuras.

Joan Maria Petit,

Libertat egalitat fraternitat (n°90)

los mèstres d'aquelas liberalitats, pasmens!
los mèstres,
l'Istòria crema
... cremarà lors cortinas...
Mas lo fuòc de nòstre infèrn es de vergonha
E lo dieu, de palha
e de Societats Anonimas
E de fusilhs
C.R.S. = S.S.
Lo grand pecat d'ésser vincuts
Nosautres meteisses, los recompraires del Pecat.
Nòstras mans, fraires, seràn pas pus de mans d'esclaus.
Los mèstres!
l'istòria a de mans que quichan
l'ISTORIA.
Li bandieras di fuelhas, subre li ròcas
petan is arbres coma pèr una fèsta!
li cal ausir petar!
Dins lo bofe,
liuras e fernissèntas
petan li bandieras
li bandieras vivèntas
Arbres ancians,
Fuelhas novèlas...
E lo còr di femnas repepiairas
Coma un còr antic
li femnas en nègre
o en pelhas
sus li ròcas abandeiradas
li ròcas sota l'aura!...
An fòrça plorat
Mai son fegondas
Aicesta terra a besonh de tant de fius!
E tant de fius an besonh d'aicesta terra!
E la terra
La terra sauvatja
Sap ela qu'aquesta tramontana matiniera
Sus ela vèn
Coma un amaire?
Vènt
Fòrt
Vènt fòrt de tròp, pèr la fusta vermenada
l'ostau vièlh e poirit
Qu'èra un recaptador
l'ostau es desfatat, de matin.
Petatz, bandieras, sus l'aste di brancas!
Parlatz, femnas, drechas près de la mar!
Caduna es un corifèu!
Li quatre parets
de la vièlha pichòta seguretat
l'avèm deguda vèndre
a toti lis encants de la misèria!
Ara cau bèn replegar li margas!
Lis òmes, sosprés,
An sentit qu'aquela alenada
Era coma sa colèra.
Caliá perdre tot
Per aver lo coratge de
Voler
Tot ganhar
Li bandieras dis arbres grands, de matin,
Fernisson e fan de bruch coma per una fèsta.
Lo femelan a calat.
Lis òmes trencan lo rocàs nus
Per bastir
l'ostau
nòu.

Rotland Pecot

Art poetic (n°89)

Oc que cal èsser con
per faire de poëmas
de poëmas d'amor
per una femna sola
E ieu n'ai fachs
per çò que aimi...
l'umanitat
Benlèu que ieu tanben
Soi tan con coma los autres.

Joan Jacme Fraisse

Psicòsi (n°88)

Miserables
jo soi lo qui viu
dab son sèxe
en cada trauc en tèrra umida
que hèi
gausi en.honsà’u;
cada trauc en l’escorça;
de cada canha docila
en son cuu pro larg,
en lo de cada craba,
en lo deu cadavre fresc.
Mès serà lèu lo temps
on las hemnas deus sénhers
on las hemnas deus escrivans
pègas
botadas au hèit per sos espós
sobtament
en çò de men
trucaràn a la pòrta
e diràn
dròlle
prenètz-me com soi
e aqueth jorn
escotatz!
per tots los trucaires de tambor
deu món entièr
per las aulhas bramadoras
harèi anonciar a las gents
qu’an de tot temps avut set d’escandal
que son convidats a la taulejada
e mei, cau ben arríser:
invitarèi lo Jèsus
lo crist
mon vesin
alavetz en los sos braces
li botarèi ua guitarra
e, sacreviu, vulhi o non,
cantarà
e mei trepejarà
sus la taula
un tròç de rock'n roll
good gooly miss molly
mentres que lo món tan pleats
de bestiessa
trucaràn com falords en las
suas mans rojas
e mei… e mei…

Gilabèrt Suberròcas

Leis olivadas (n°87)

Per toi lei Sants,
L'oliva a la man.
Aquò l'a de sègles que se ditz :
Es mai lèu fach de va dire !
Que leis olivadas es pas ren !
E qu'au mitan de novembre
Sovent fa gaire caud !
Atapats coma en plen ivèrn,
'mbé lei gants e lei passa-montanhas,
Esperaviam un pauc de soleu
Per començar l'olivada.
Totei leis ans, fin de novembre,
Fau culhir en se gelant,
Quilhats au cavalet ;
E la canestèla sovent tomba dei mans.
Quand fasiá tròp frei dins lo vergier,
Fasiam un fuec de ramas
Per se caufar un pauc lei dets.
Mai lo mistrau dins la plana
Ven gisclar per totei lei traucs.

Miegjorn ! Avèm aduch la biaça ;
Manjam, sus lo bot dei dets,
Una saussissa, una anchòia,
Un pauc de pan 'mbé de pastís.
Avèm pas lo temps de taulejar;
Fau culhir avans que la nuech tombe:
Quand vos siatz logat a pretzfach,
Fau pas va prendre tròp a l'aise,
Fau culhir e fau culhir encara
Per faire una bòna jornada.
Lo soar s'acampam a l'ostau
Roges coma de grata-cuous;
Se caufam a la chaminèia,
Tiram de l'ola la part de sopa:

Lo bolhon caud reviscola,
Chaucham de pan per se calar;
Finissèm amb un talhon de buou…
Es l'ora de s'anar cochar,
Sensa tròp faire de discors;
Avèm la nuech per se pauvar,
Mai dau relòtge, pecaire !
Farem jamai lo torn !

Raols Feraud