Amondaut sus lo sèrre i a un castanhieràs
Qu'a fòrça brancas secas mai pas gaire en fuèlhas
E son vièlh propriò l'autre jorn l'espinchava,
L'uèlh pentit, l'arma trista, doçament li parlava.
Vejaicí a pus près çò que disiá lo vièlh
Au varlet que levava sos braç crebats au cièl :
« Te siái ben redevable ! Pòde pas t'oblidar,
« Soven-te castanhièr, per ieu tot ce qu'as fach !
« Quand l'èrba èra tròp corta e la seja escaudada
« M'as sovent ajudat a escotir ma nisada.
« Que seguèsson bolhidas, rostidas, en bajanat
« Una bòla de castanhas m'a totjorn regalat !
« A ! Vai ! Avèm agut totes dos nòstras penas
« Fau per viure sus tèrra una ruda codena ;
« Ieu, ai fach las doas guèrras ai mancat i restar
« E tus, un oragan t'a mitat esclapat !
« Tanben siái pas ben fièr de ce que vau te faire !
« As un pauc de bòn bòsc mai t'en rèsta pas gaire ;
« Vene te demandar un ultime servici :
« La branca que te rèsta, fai-m'en lo sacrifici !
« Es la sola que vese que siá encara en saba
« Lo rèsta es bòn per coire una sopa de rabas !
« Manilhe encara un pauc varlòpa e mai cisèl
« E per tirar un trach me rèsta encara un uèlh.
« Balha-me-la ta branca, aquela qu'es valida
« Per juste envelopar çe qu'èra una vida ;
« E puèi, excusa-me, mai fau que t'o diga
« Es pas un lòng discors, crese pas que fatigue ;
« Ta rusca es esglausada mon frònt es ben ridat
« Per tus coma per ieu tròp de temps a passat ;
« Quand siam en plena fòrma, avèm viscut ensembles
« Ara, que sèm fotuts, que la mòrt nos rassemble
« Sabe ben que per ieu as fach tot çò que pòs
« Alòr, vièlh castanhièr.
« Baila-me quatre planchas per recaptar mos òs. »
Jòrgi Fontane
