Revelacion (n°73)

En boirar las colors
En botjar un pauc d'aiga
En manhar la coa dau pinceu
De ma man tremolanta,
Parier un balai boifant
Una tela blancha coma lach,
Naissiguet sus ma fàcia
Un prumier signe nuòu:
Avia sens enguera saubre
Trobat dau mielhs la faiçon de surtir
De la tant pesanta obligacion
jornaliera,
Qu'era d'esser e de far totjorn plaser
Aus uelhs dau monde,
Ente era alaidonc barrada
Dempuei qu'avia vist lo jorn,
Sens pusser veire la mindre cleda,
Que podria me far pensar en me,
Ren mas en me.
Quela prumiera pintura
Boifava queu passat,
Aüra, seguia mon vrai chamin,
Lo que, era segura, me semblava,
Lo que auria desjà dempuei dau temps
Degut segre.

Benedicta Bonet

Tot se desròca (n°72)

L'estiu s'acaba tristament ;
Après quauques jorns solament
De calor, la pluèja es tornada
Tot es virat d'amont-d'aval
N'entendèm pus lo picoral
Cantar sul garric de la prada.

Autres còps nos disiá : "Plèu, plèu"
Quand las nivols al fons del cièu
Del soguelh cucavan l'esclaire
Amb'aquel meichant temps, a pret
Presque sigur un còp de fret
E s'es enromassat, pecaire !

Dins son trauc, demòra arrucat
Agara tot es derrocat
Un pauc pertot sus nòstra tèrra
L'i a plus de primas e d'estiùs
E las calhas al bòrd dels riùs
Son partidas, quanha misèra !

Auèi, a l'entorn dels masuts
Pastres e vachièrs cantan plus
Quand las grinçanas son floridas.
Plus d'esquillas e d'esquillons !
Sols de chavals e de motons
Sus nòstras montanhas polidas.

Mès, quand barran les atelièrs
Alèra un fum de vacancièrs
O, se volètz mièlhs, de toristas
Per venir se guiflar d'èr viù
En ribambèla, cada estiù
Montan se quilhar sus las crestas.

E tot aquel monde s'en va
Plan sovent, la cana a la man
L'un darrièr l'autre e l'amma uriosa
A la poncha del Puèit Marí
Que sembla tot endolorit.
De qué ne pensa Vermenosa ?

Joan Maria Gaston

Nogalhar (n°71)

Boriaires e belets, cadun amb son martèl
So'n tren de nogalhar, coma fáun cada annada
Alèra que, de nèu, la tèrra es acatada
E qu'un vent negre, freg, estifla pel combèl.

Pels enfants, aquel jorn es una granda fèsta
L'òm les vei atemats, coma polas e gals,
A folhorgar les cròts, ne sortir les nogals
Qu'a ponhats, al ceston, getan d'una man lèsta.

A defaut de martèl dels òmes amb lo ponh
Tustan suls rascalons, escrassan las coquilhas
Qu'acaban d'enlevar las femnas e las filhas.

Quand áun plan trabalhat, aquel qu'a lo renom
De saber plan cantar, guifla l'oire, pecaire !
E canta, fa dançar, fauta de cabretaire.

Loïs Debrons

Ont morirai... (n°70)

Quand l'aucèl a crescut, cau que quite son niu,
Dessús una autra branca anarà far lo siu.
Partit coma l'aucèl ai portat ma volada
Dins un polit país que s'apèla Cheilada.

D'èstre tan plan tombat merceje lo Bon Dius,
Mai la femna atanben que m'a fach tant uriós.
Atí, dins qualque temps, prendrai la retirada
Al mièg de gentes prats, al pè de doás cascadas.

Per un pichon castèl ai cambiat mon ostau
Lo forcut Puèt Marin ten plaça del Cantau
D'un costat lo Limon, de l'autre la Foissanta.

Lo Sancí, los Monts Dòr, tot a fèt delai lònh...
Sabe pas, plan segur, se la Cèra es pus janta
Quò's atí qu'anarai dormir mon darrièr sòm.

Eugèni Pagés