Ai fach un sumi (n°65)

Dins las valadas i a dui jals
qui - qui - ri- qui
Que se revelhon d’umor marrit
qui - qui - ri – qui
An ‘na gran vuelha de caponar
qua - qua -ra - quà
Declaron guèrra dins un combat
qua - qua - ra - quà
Se pitasseon fins a la mòrt
quò - quò - rò - quò
A la fin ganha lo mai fòrt
quò - quò - rò - quò
Se vira a veire ont’es lo fruch
quo - quo - ro - quo
Nhanca ‘na pola da sautar sus
quo - quo - ro - quo

Ai fach un sumi en la nuech desperaa
que dins ma tèrra serion arribatz
un trop de polas dal sang adolcit
e a lhi nòstri jals da lo còr tant marrit
cheiesse la cresta ponchua d’arogança
e a sa plaça sponchesse la creança

Dins lo país i a quatre chats
Un volaria se metre ensem
L’autre vòl far tot da solet
Un vòl bastir de gran palais
L’autre gardar tot coma es
Ma no, ma no, val ren la pena
E lo derier a maria luna
E squiaparia lo morre a tuchi

Ai fach un sumi en la nuech desperaa
que tot d’un crep abo un uelh esquichat
sieis òmes ensemo campesson la man
e ben d’acòrdi minjar un tòc de pan
sensa trapeta de dreire estremat
e a far un pas de comun acordat

Voletz sauber de qual color
qui - qui - ri- quì
Es la chamisa d’un bèl blòi
qui - qui - ri- quì
Un lhi semelha de vert clar
qua - qua -ra - quà
L’autre bauteia tra gris e jaun
qua - qua -ra - quà
Ma no, beicatz semelha maròn
quò - quò - rò - quò
A iu a ben veire semelha ros
quò - quò - rò - quò
Veietz ren qu’es tot blanc
quo - quo - ro - quo
E ben, fasem que a dui colors
quo - quo - ro - quo

Ai fach un sumi en la nuech desperaa
que per ma gent i aguesse una veritat
e se lo clar dal solelh es segur
deguns juresse qu’es tot escur
e abo lo morre aut e sencer
disesse mac son qu’es ben ver

Se a Tonin la lhi vai ben
E fai d’afar en trabalhant
I a já Juspin qu’es entorsut
E volaria lo far falir
E se Luís s’es engajat
Dins la Pro Lòco dal país
Marias lengas mancon pas
Per dir: es clar i ganha sus

Ai fach un sumi en la nuech desperaa
que da l’envidia foguessem vacinats
e se una testa marcha a 120
es ben normal que fasse d’ chamin
e se Bastian après deman vai dal cul
es ren aquò que nos pòrta d’ bonur

Dario Anghilante

Empèri de l'ombra (n°64)

Sai ren qui s'archamparè a aquesta rueida
e se bastirem abó aquestes lauses
de nòus fronts lusejants.
Lauses d'aquesti monts charjats de paciença
abó i testes ent i niules e i pès ent la nebla.

Lauses, lauses sillàbiques,
escairaas dai bòts di malhets
vendues un tant a la braça, un tant a l'ora lotjaas,
caire contra caire, còsta sobre còsta,
de travers i lates, just ressiaas, melze o sarvaia,
ben lotjaas, sobre i chantiers parelhats,
sobre lo colme boscat dreit,
pausat abó un bram
encima la muralha de la meira
bastia sus la broa d'aquest
monde, mec malade de nos.

Anar e venir, charjar e descharjar,
soterrar e dessoterrar, garbar dins i vielhs misteris,
"Qué revòlta ?"
Ensabacar lo viure es tot
sensa gachar la fatiga dal pòrt
sensa sentir lo còr que mòrd e muer.

Jòli anar,
ben charjat, córrer de morre en morre
pès penuts dins lo florir de la pauta d'abril,
da crotz en crotz, sonar, cerchar,
plantar a bòina aqueles lauses vengües votz.

Lauses sota la doçura dal solelh di cementeris
cach, cach, mans al toc, sus la tomba liech
fasem pecat 'bó la gòi de la charn,
sensa 'na ombra de grinor.
A i 'sarts, a i roncs, man a i magaus,
a bocha chauda a bocha raucha,
en chantant lo chant de la desfacha,
chuto, en picant, dessoterrem un gral de grimes
de vidas passaas.

Claudio Salvagno

L'espiar vueit (n°63)

Èi l'espiar vueit.
Autes còps hot blu. Puish gris,
quand las lèrmas heson passar la color.

N'èra pas normau, l'espiar blu.
Marcava l'importat, shens importància.
Blu deu massiu centrau o de Carpatas.

Puish vengot l'ivèrn.
Hesot lusir lo blu, qui's negava
dens l'espiar nèir de l'aimada.

Mes damb la prima,
los amors d'ivèrn pàssan, moréishen
E l'aiga deu cap hè passir las colors.

Ara èi l'espiar vueit.

Francés de Vilalonga

Les temps passats (n°62)

La luna ei dins son plen e lo vuege dins ieu
creisse coma un chiron s'entrauca dins la fusta ;
faudriá que lo fustier vèngue d'una man justa
xilofenar mon còr en me durbent lo sieu ;
ansin pòst còntra pòst, seguent l'èime dau riu,
anariam a la mar rejónher la flibusta ;
oblidariáu ailà ce que me tarabusta
e lei sinhs clavelats tot de lòng de mon fieu.
Ailàs siáu pas de bòsc, ni l'aiga dei lagremas
a jamai fach un flume, e n'ai pas coma remas
que dos braç auborats dins l'aire bracegent ;
laisso donc lo chiron que contúnie son òbra
e, reduch a sa pèu, fague d'una manòbra
de mon còr un balon amont voletegent.

Joan Ives Roier

Peçòtas (n°61)

Faire viatjar
sens alas ni batèu
solament quauquei linhas espaurugaas
que s’amolònan au canton dau fuelh
per se tenir chaud :
pretzfach gigant per l’òme nanet
ras lo papièr
que se neja dins son ment
aiga negra.
Ai pas pron de pluma
per faire d’alas
bravament vau assajar de vos faire passar
sota lo pònt dau dedins
gitatz una peçòta d’esper entre lei linhas
esperant qu’un pauc de lutz
vos endralhe entre alen e poësia
au calinhament de la vita.

Aubin Bonnet