Naissença (n°34)

Naissença

Sei nascut de quèsta tiarra
Alencòp mòrt e mejauvença
Ante florís l'aubespin
Ben avant lo dematin
A la darrièra de guèrra
Prima de l'esperança
Dins la granda viala
Pelauda
De 'na femna maurela
E d'un òme tirat dau Nòrt
Mon paire de barena
Alencòp doçor e frejura
Ai par ma linga assedrada
Lo recorson de la niarga
E dins la testa desbòijada
'Na pensada de defòra
Filha au pitre popelut
Au cuol plan rebondut
Dins lo plais d'enfança
Quand se pica la vergonha
Que taborla lo sabaton
Au vielh cledon
Amb la linga molhada
N'estiala ensurcilhonada
Estiala roja sus la chamisa
Daus Partisans
Sei nascut sus lo chamin
De Sent Jaume
Li sei totjorn un pelegrin.

Jaume Chauvin (1976)

Los bateires d'estrada (n°33)

Los bateires d'estrada

Ieu sei le combatent
De na causa perduda
D'un temps au bòrd dau temps,
D'un païs obledat
E de gents sens memòria.

Sei combatent rolhit
De córrer la campanha
Entre los enemics
E de parar daus faus amics
La paubra tropa batuda.

Sei sodard oblijat
De menar la batalha
Luénh dau chamin aisat
De l'armeia reconeguda
Fòra las leis de la guerra.

Mas z-ai semblat la tropa
Au mitant de l'oblit
E lendonc z-em saubut
Que la sola patz daus vencuts
Z-es la victòria.

Le fuec z-es rescondut
Sot la cendra esfregida
E le bòsc mòrt que z-em metut.
Mas si sem ben prés de purar,
Qu'es mas de veire le fuec fumar:
Desja brilhon las auvas.

Piare Bonaud (De niaulas e d'estialas, 1971)

La Font (n°32)

Long la via que mena a la montanha,
freida e clhara, de la ròcha sòrt l'aiga,
corre laïns per la montanha, lutz al solelh,
ritz al mietg de las pèiras e chanta dins l'èrba:
« Mi som fresca e pura,
aiga que naish de la nèu,
levi la set an aquei que pàsson
e van per la montanha,
som la contentessa dei bèstias que vénon beure.
L'èrba fresca per lor fau creishe,
las flors per las bèlas filhas fau fiorir. »

Romina Casone
Vinai - Val d'Estura
Escòla elementària, classa de cinquena.
concors "Prouvenço parlo" de 1988

Secret de l'èrba (n°31)

Secrèta patz, ombra dau carrairon,
mond escondut de la formiga,
tan doça jot lo pas en la foscor,
m'as aculhit coma una amiga,

E beves drecha a las fònts de la nuòch,
drecha en l'escura muda,
despuòi que dau frònt lis dau puòg,
l'ombra t'èra venguda.

E de saber l'envòu dau perdigalh
e lo suave pausar de la palomba,
miraves lo cèl nud, linde miralh
tan desèrt que ta comba.

Mas pura antau la flor dau trentanèl
e mai umila que la mauva,
ambé las estèlas au cèl
tressalisses au vènt de l'auba.

Max Roqueta